Aslında çok yeni tanıdım ben bu iki güzel insanı. 2010 yılında, sevgili Burçay Güngüler ve sevgili Şafak Özpoyraz tanıştırdılar. İki sebebi vardı bu merasimin; İkimizin de Aydınlı olması ve elleriyle ortaya çıkardıkları ancak "mekan" sıkıntısı sebebiyle büyütmekte zorlandıkları TÜRGÖK'e (Türkiye Görme Özürlüler Kitaplığı) yeni bina arayışlarıydı. Gültekin ve Tülay Yazgan çiftinden bahsediyorum.
Öğretmen olan Tülay Hanım, birbirinden değerli öğrenciler yetiştirmişti.
Emekliliğinden sonra da yine bir eğitimci olarak bu sefer görmeyen öğrencilerine kendisini adamıştı. Ve; Gültekin Yazgan... Benim çok geç tanıdığım, belki çok az birlikte vakit geçirebildiğim ama kendisini tanımadan önceki hayatını öğrendiğimde ve kendisini tanıdıktan sonraki azmine bakıp; naçizane ömrümün nadir "kahramanları" arasına aldığım, o kocaman yürekli adam.
Aynı toprağın insanıyız, belki baştan o yüzden daha yakın hissettim kendimi. Ama O'nu tanıyan herkesin kendini alamadığı sevgiyle birlikte saygı ve hayranlığım, son nefesine kadar onunla oldu.. Ve benim son nefesime kadar da O'nunla olacak.
GÖRMEYENLERİN GÖZÜ
Haber sayfalarımızda, sizin de hayran olacağınıza emin olduğum hayat hikayesini okuyacaksınız, tekrara girmek isteyorum. 11 yaşında geçirdiği bir hastalık sonunda görme duyunusu kaybeden Gültekin Yazgan, o kadar inatçı ve kararlıydı ki; ne eğitiminde ne de başarısında kör olması bir engel teşkil edemedi. Hukuk okuyan, hem öğretmenlik hem avukatlık yapan Yazgan, bütün bunların üstüne, yorulması gereken bir yaşta (65 yaşında) yepyeni bir umuda yelken açtı. Çok sevgili karısı ve hayat arkadaşı Tülay Yazgan ve onlara inanan dostlarıyla kurdukları TÜRGÖK'te, görmeyenlerin gözü olmaya çalıştılar. İlkokul ders kitaplarından, sınavlara hazırlık dergilerine, klasik romanlara kadar her tür kitabı görmeyen binlerce vatandaşımıza ulaştırdılar yıllar boyunca.
İşte; bizim karşılaşmamız da bu noktada oldu. TÜRGÖK öyle büyümüş ve öyle kurumsallaşmıştı ki; artık kirada oturdukları küçük binaya sığamaz olmuşlardı. Bu tür sosyal projelere karşı duyarlı gördükleri Yeni Asır'dan bu konuda destek istediler. Tanıdığım gün, kahramanımı bulduğumu anladım. Bu iki karı-koca, gerçek birer kahramandı. Yeni Asır'ın üzerine düşen de, bu kahramanların emrinde olmalıydı.
O rahat uyusun diye...
ESERİ BİZE EMANET
"155 iyi insan aranıyor" diye yola çıktık. 155 bin liraya ihtiyaç vardı çünkü. Daha geniş bir yer için bağışlar alınmış ancak, 155 bin lira eksik kalmıştı. Yayınımız olduğu gün sayısız telefon aldık. 20 liradan, binlerce liraya kadar yüzlerce hayırsever, destek olmak istediklerini ilettiler. İhtiyaçtan fazla para kısa sürede toplandı. Yeni bina alındı, mobilyalar ve eksikler tamamlandı. Sayın Vali Cahit Kıraç ile birlikte yaptık açılışımızı. O iki kahramanı görmeliydiniz o gün. Nasıl mutluydular, nasıl gururluydular.
Şimdi; hakkın rahmetine kavuştu benim kahramanım. Ama, bilirsiniz; bazı insanların bedeni bu dünyadan ayrılabilir ama yaşarken öyle güzel işlere imza atmışlardır ki; bu dünya varolduğu sürece eserleriyle yaşar o insanlar. İşte Gültekin Yazgan böyle biriydi. O'nun yaşarken yaptıklarının üstüne artık bizim de bir şeyler yapmamız gerek ama. Binlerce görme özürlü kardeşimiz, abimiz, ablamız, annemiz, babamız artık bize emanet. Bayrağı devralan Tülay Yazgan'ın yanında artık daha fazla şeyler yapma zamanı gelmedi mi sizce de?
Bugün O'nu Alsancak Hocazade Camiinden son yolculuğuna uğurlayacağız.
En büyük eseri TÜRGÖK de bize emanet; 0232 2242657... O rahat uyusun diye...