Geçen hafta 11 yaşındakı kızım Bahar ile başbaşa tatile çıktık.
Malum 11 yaş ergenliğin ilk adımlarının "dev adımlarla" atıldığı dönem. Tutturdu aquapark diye.. "dev" kaydıraklardan kaymak istiyormuş. Her yaz gittiğimiz onun deyimiyle "kaydıraklı otele" bu defa yine gittik. Ben kaydıraklardan kayamadığım için mutlaka ailemizin bir üyesi de kaydıraklarda benim kıza eşlik etmek için bizimle gelirdi. Ama aksilik bu ya bu defa Bahar ve ben tek başımıza gittik. Yolda giderken Bahar hangi oyuncaklara bineceğini sıralıyordu, benim içim daralmaya başladı çünkü ben inanılmaz derece bu tür oyuncaklardan korkarım. Kontrolüm dışındaki pek çok "şey" gibi bu tarz oyuncaklar da beni korkutur. Açıkcası psikolog olarak oturup da "kızım sen neden korkuyorsun bu oyuncaklardan?" diye üstünde de düşünmedim. Ama bu defa yol boyunca "Armağan bu çocuk seni bırakmaz, o oyuncaklardan seni kaydıracak...
BOMBAYI PATLATTI
Korktuğun her ne ise zamanın azalıyor çöz!" mesajı beynimin büyük bölümünü işgal ediyordu.
Bahar her şeyden habersiz yapacaklarını heyecanla bana anlatırken ben başımı sallamakla yetiniyordum. Sonunda Bahar bombayı patlattı "Anneeeee en büyük kaydırağa binelim".
O andan itibaren korkunun üstüne gitmek denen şeyin çok somut halini yaşayacağım kafama dank etti. Yine de bir umut Bahar'a "Annecim şöyle mi yapsak yaşına uygun olanlara mı binsen? " demeye kalmadan Bahar "Ben 11 yaşındayım ayrıca çocukların yanında anne ya da babası varsa kaydırağın boyutuna bakmadan çocukları ebeveynleriyle bindiriyorlar." Al sana cevap Armağan!
Bahar söylediği şeyden gayet tatmin olmuşcasına müziğin sesini açtı ve sağa sola bakınmaya başladı. Ben de ne yapalım artık varalım da bakarız başımızın çaresine modunda arabayı kullanmaya devam ettim. Otele vardığımızda ayaklarım geri geri gitse de idam bekleyen mahkum gibi tin tin odaya çıktım. Bahar "Evettt hadi giy mayonu da çıkalım" der demez "Tamam ama ben oyuncaklara binmem" dedim.
Minik ergen bir anda dev cüsseli bir yaratığa dönüştü. "Neeeee sen bana tamam demiştin, sen binmezsen ben nasıl binerim? Korkunun üstesinden gelmen gerekir. "Ben bir hışımla "Korkumun üstesinden gelme hakkımı başka korkularım için kullanmak istiyorum" dedim. Bahar da gayet ergen bilmişliği ile "Senin fare dışında başka korkun yok ki? Ne yapacaz fare mi beslicez?" dedi ve benim midem ayağa kalktı. Çocuklar zaman zaman cidden acımasız oluyorlar hele ki anne babasının yumuşak tarafını yakaladılarsa...
Neyse şu fare sohbeti bitsin diye "Hadi çıkalım" dedim ve çıktık... Kaydıraklara vardığımızda midem bulanmaya başladı. Bahar yüzümden gidişatı anlayınca "Bak anne korktuğunu biliyorum, ben de bazı şeylerden korkuyorum sen hep demez misin? İnsanız korkularımızın olması gayet normal önemli olan bu korkularla nasıl başa çıkacağımızdır demez misin? " diyerek kontrolü eline almaya çalıştı da hemen psikolog anne tarafım devreye girdi "Baharcım benimle bu şekilde konuşman beni hakikaten gururlandırdı. Ancak anne olan benim çocuk olan sensin. Son 1 saattir annelik koltuğuma oturmaya çalışıyorsun farkındayım ama sen merak etme ben bu kaydıraklardan kayacağım. Bana biraz izin verir misin?" dedim.
DERİN NEFES AL ANNE
Tabi Bahar durur mu atladı "Burnundan nefes al ağzından nefes ver, şimdi elimi sıkı tut ve bana güven" kalakaldım, bakakaldım. Kaydırağa doğru gittim, Baharın elini tuttum. "Tamam Einstein merak etme sen ben iyiyim, hadi yapalım şu işi" dedim. Kaydıraktan kayarken oto hipnoz yaparak kaydığımı itiraf etmeliyim ama aramızda kalsın. Kaydıraktan inince Bahar bana kocaman sarıldı "İşte bu eğlence şimdi başlıyorrrr" dedi...Ve tahmin ettiğiniz gibi tüm gün o kaydırak senin bu kaydırak benim dolaştık durduk. Odamıza çıktığımızda, akşam Bahar uyuduğunda aklımda bin tane şey vardı. Ama en önemlisi şuydu; eğer bir çocuğun kalbine girmeyi başarmışsanız siz bu dünyadaki en önemli insanlardan birisiniz demektir.
Ben gördüm ki kızımın kalbine girmişim ve orda kendime bir yer edinmişim. Sevgi en büyük mücizedir. Tam 40 yıllık korkumun üstesinden 11 yaşındaki bir çocuğun kalbinde edindiğim yer sayesinde geldim... Detaylara gerek yok...