Sanat, ayrıştırıcı değil birleştirici bir güç olmuştur her zaman...
Özellikle müzik, doğası gereği, insana doğrudan nüfus eden bir yapıya sahiptir.
Bu nedenle, insan en sıkıntılı anında bir şarkıya sarılıp sorunlarından uzaklaşmasını bilmiştir. Hep denir ya, "Yüreğini şarkılarla ferah tut" diye...
Kuşkusuz müziğin bu derin özelliğini kendi çıkarları için kullananlar olduğu kadar, bir toplum mühendisi gibi "iyileştirme, yatıştırma" yönüyle de yapıcı kullanan sanatçılar vardır.
İşte bu yüzden, aramızdan ayrılıp gitse de, yıllarca adları ve yaptıklarıyla anılırlar. Örneğin Zeki Müren böyle bir sanatçıydı.
Sanatını, toplum için kullanıp insanları iyi ve güzele yönlendirirdi.
Üstat sanatçı, öldükten sonra da sadece şarkılarıyla değil, tüm mirasını bıraktığı topluma "aydınlanma" görevini yapmaya devam ediyor.
Adına kurulan vakıf, birçok gencin eğitim masraflarını karşılıyor.
ADI GİBİ BARIŞÇI
Türk Müziği'nde müzikal yeteneğini toplumun huzuru için kullanan isimlerden biri de Barış Manço'ydu. 70'li yıllarda Kurtalan Ekspres ile müzik piyasasında adını duyurmaya başlayan Manço, daha ilk plağından itibaren uzlaşmacı kimliğiyle, toplumsal açmazları birleştirici bir görev üstlendi.
"Kol Düğmeleri" ile şöhret basamaklarını tırmanmaya başlayan Manço, Anadolu türküleri, doğu ezgileri ve çağdaş Batı müziğini sentezleyerek özgün bir tarz oluşturur. Türkiye şartlarında giyim kuşamı, sakalı, yüzükleri ile farklı bir görünüme sahip olduğu için önceleri yadırgansa da zamanla bu giyim tarzı herkes tarafından kabul görür.
1970'te sözlerini yazdığı, "Dağlar Dağlar" türküsü ile Türkiye'nin beğenisini kazanır.
Anadolu pop müziğinde önemli bir yere sahip olacak olan Moğollar ve 1970'li yılların başında kurulan Kurtalan Ekspres'te de özgün müzik tarzına devam eder. "Dönence" ve "Gül Pembe" şarkıları da Barış Manço'nun toplumla kaynaştığı süreçlerdir...
HEP GÜLEN BİR YÜZ
Siyasi olayların zirve yaptığı 70'li ve 80'li yıllar, sanatçıların genelde taraf tuttuğu bir süreçtir.
Birçok ünlü isim, ortama uyup devrimci ya da milliyetçi şarkılarla öne çıkıp sert söylemlerle toplumla bütünleşme yolunu seçse de, Barış Manço'nun yolu ne 'sağ' oldu, ne de 'sol' oldu.
O sadece Anadolu rock müziğiyle insanların öfkelerini dindiriyor, çıktığı televizyon programlarında sempatik hareketleri ve tarihi öyküleriyle, insanlara moral veriyordu.
Hele müzikten sonra kendisine misyon olarak belirlediği "7'den 77'ye Barış Manço" programlarıyla hem miniklerin yüreğine girdi hem de yurt dışına açılamayan Türk insanına dünyayı gezdirdi.
Barış Manço'yu 18 yıl önce kaybettik, ne önemli bir değer yitirdiğimizi de çok sonra anladık. Çünkü o sanatın ayrımcı değil, birleştirici yüzüydü, kimliğiydi.
O'nu özlemek, şarkılarını dinlemek hala Barış Manço'ya özeldir.