Bizler sinema perdesinde ya da televizyon ekranında, büyülü bir dünyayı izliyoruz. Genelde her sorunun çözüldüğü, kişisel ilişkilerin, aşkların, birlikteliklerin ideal olduğu, kadın ve erkek oyuncuların "ulaşılmaz" olduğu bir dünya...
Oysa gerçek öyle değil...
Onların da bizim gibi sorunları, mutlulukları, mutsuzlukları, sevinçleri, kederleri var. Çünkü onlar da insanlıkla aynı kaderi paylaşıyor; seviyor ama aldatılıyor, iki yakalarını bir araya getiremiyor, müdürüyle dalaşıyor, iş yerlerinde sorunlar yaşıyor, psikolojik problemlerle baş etmeye çalışıyor.
Daha da önemlisi, kendisiyle sık sık "yüzleşme" zorunda kalıyor, zira her filmde ya da dizide farklı karakterleri canlandırmak kısa süreli de olsa kişilik sorunları yaşamalarına neden oluyor.
Bu her oyuncunun yaşadığı bir çelişki...
İşte bu oyunculardan biri de, gerçek bir dünya sanatçısı olan Meryl Streep...
Üç Oscarlı oyuncu olan Streep, ilerlemiş yaşına karşı hala filmlerde rol alan ve izleyiciyi kendisine hayran bıraktıran bir sanatçı...
Her filmi özeldir Streep'in...
Ancak onun da mücadele ettiği bir hayat var. Beklentileri, isyanları...
Ve kendi gerçeğini, yaşadığı zorlukları, mesleğine ve hayata isyanını da bir süre önce kaleme aldığı bir yazısında dile getirmiş büyük sanatçı...
Aslında onun bu satırları, hepimizin bir gün patlama noktasına gelen isyanlarımıza rehberlik edercesine gerçekçi ve kişisel...
İşte o satırlar:
Bazı şeyler için artık sabrım yok; ukala biri haline geldiğim için değil, aksine hayatımda artık beni mutsuz eden ya da üzen şeyler ile vaktimi daha fazla kaybetmek istemediğim bir noktaya ulaştığım için... Laf sokmalara, haddinden fazla eleştirilere ve hangi türden olursa olsun talep ve beklentilere artık sabrım yok.
Benden hoşlanmayan insanları memnun etmeye, beni sevmeyen insanları sevmeye ve bana gülümsemeyen insanlara gülümsemeye yönelik arzumu kaybettim.
Artık yalan söyleyen ve beni yönetmek isteyen insanlara bir tek dakika bile harcamak istemiyorum.
Oyunların, ikiyüzlülüğün, sahtekarlıkların ve ucuz övgülerin olduğu ortamlarda bulunmak istemiyorum. Çok bilmişliğe ve akademik ukalalığa tahammülüm yok. Aynı şekilde boş dedikodulara da bulaşmak istemiyorum.
Uyuşmazlıklardan ve karşılaştırmalardan nefret ediyorum.
Farklılıklardan, hatta zıtlıklardan oluşan bir dünyaya inanıyorum, bu nedenle katı ve toleransı olmayan insanlardan kaçınıyorum.
Arkadaşlıkta sadakatsizlikten ve ihanetten hoşlanmıyorum.
Birisine nasıl iltifat edileceğini ya da cesaretlendirmek için ne diyeceğini bilmeyen insanlarla bir arada olamıyorum. Abartılar beni sıkıyor. Ve her şeyin de üzerinde, sabrımı hak etmeyen hiç kimseye sabrım yok."
Sanatçı, yüreğindeki sıkıntıyı, toplumdaki iki yüzlülüğü, hayat tarzına yapılan müdahaleyi en net hisseden kişidir. Sıradan bir insan kadere sığınıp bunu geçiştirse de, sanatçı bu ikilemi yok sayamıyor.
Nedeni de mesleki sorumluluk; yani gerçekle yüzleşmek zorunda...
Meryl Streep'in isyanı, aslında biz yetişkinlerin, yaşamın bir anında başımıza gelenlere verdiğimiz tepkinin bir özü..
Hani Sezen Aksu'nun şarkısında söylediği, "Ya da balkona çık, bağır bağırabildiğin kadar, zehir dışarı akmadan yürek yıkanmıyor" sözleri de Streep'in isyanıyla eşdeğer...
Yani sanatçı aslında söylüyor içindekileri, bir ölçüde yol gösteriyor topluma... Tek sorun bireyin tutumunda...
Birey sadece dinlemekle yetinirse, sorunlar hiç bitmez, kişi kendini yiyip bitirir. Oysa ruhsal özgürlük, insanın yüreğinin sesini dinleyip çözüm yollarını aramakta... Bu iki sanatçının verdiği mesajı doğru algılamak; baş eğmediği, dingin bir hayatı kazandırır insanoğluna...