Niyetim "şöveizm" yapmak değil.
Ayrıca "göğsünde ay-yıldız taşıyan" her takımın uluslar arası platformda elde ettiği başarıyı alkışlarım.
Hele hele bu Avrupa'nın zirvesinde bir başarıysa avuçlarım patlayana dek alkışlar, şapka çıkarırım. Üstelik bu tür sportif zaferlerin, ülke tanıtımı adıma çok önemli olduğuna, reklam anlamında büyük değer taşıdığına inanırım.
Yani Fenerbahçe'nin Olympiakos'u yenerek Euroleague Şampiyonu olması, tarihi bir zaferdir ve bu destan tarihteki yerini altın harflere alacaktır. İtirazım yok. Ama, içime sinmeyen bir şey var.
Fenerbahçe'nin Euroleague Şampiyonluğu'nu kazandığı kadroya bir bakın.
Ali Muhammed yani bizim ABD'den devşirdiğimiz Dixon, Bogdanovic, Kalinic, Udoh, Vesely, Nunnally, Sloukas, Datome, Antic, Melih Mahmutoğlu, Ahmet Düverioğlu, Bennett. ABD'li var, İtalyan var, Yunanlı var, Çek var, Sırp var, Makedon var kadroda.
NE FAYDASI VAR?
Biri devşirme, toplam 3 Türk oyuncu.
Devşirme olan Ali Muhammed dışında, son maçta Melih Mahmutoğlu ile Ahmet Düverioğlu'na Obradovic "jest yaparak" süre verdi. Barış Hersek maç sonunda tribünden inip, Türk Bayrağı ile sevinen 3 arkadaşına katıldı.
Oysa finaldeki rakibimiz Olympiakos'a bir bakın... Spanoulis takımın yıldızı Yunanlı... Mantzaris Yunanlı, Papanikolau Yunanlı, Argavanis Yunanlı, Papapetrou Yunanlı, Toliopoulos Yunanlı... Sırp, Milutinov, ABD'li Birch, Green, Waters ve Young yabancıları.
Yani 7 Yunanlı oyuncuları var.
Şimdi eğri oturup, doğru konuşalım.
Fenerbahçe'de aynı tablo olsa, bu şampiyonluğun tadı daha faklı olmaz mıydı? Tribünler "İzmir Marşı"nı söylerken, sahada "onun anlamını bilen" oyuncular ağırlıkta olsaydı coşku daha fazla olmaz mıydı?
Kimse "Bizde yetişmiyor" kolaycılığına kaçmasın, Türk insanı "basketbol" sporuna yatkındır. Türkiye basketbolda önemli bir ekoldür. Elbette Fenerbahçe Türkiye'ye önemli bir başarı kazandırmış, Türk Basketbolu'nun omuzuna çok önemli bir "Apolet" takmıştır. Ama, şimdi size soruyorum; bu zaferin, Milli Takımımıza ne faydası var?
KARTOPUYLA KUTLAMA
Süper Lig'in ikinci yarısı yeni başlamıştı.
Fenerbahçe ile Galatasaray öyle sonuçlar alıyorlardı ki, ikisi de şampiyonluk adına "umutsuz vaka" görüntüsü veriyordu. Bizde üç büyükler modası hiç geçmediğinden, "Başakşehir'in şampiyonluğuna" da kimse inanmıyor, meydan ister istemez diğer büyük Beşiktaş'a kalıyordu. Bir televizyon kanalında, "spor programını şova dönüştüren bir ekip" haftayı yorumluyordu.
Futbol yorumcularından biri dedi ki; "Bu sezon Beşiktaş, kartopu oynayarak şampiyonluğunu kutlar..." Bu iddianın yankısı çok büyük oldu.
"O kadar da değil..." diyenler de vardı, "köprünün altından çok sular geçer" diyerek, Fenerbahçe ve Galatasaray için umutlu olanlar da. Aslında "futbolun içinde her şey var" gerçeği, Beşiktaş'ın "üçüncü yıldızı kartopu oyunları eşliğinde takacağı"na pek olanak vermiyor, "daha çok erken" diyenler, haftalar ilerledikçe haklı çıkıyordu. Nitekim; Mayıs ayının üçüncü haftasına girdik, Beşiktaş ancak bu hafta Gaziantepspor'u deplasmanda mağlup etmesi halinde, matematiksel olarak şampiyonluğunu ilan edebilecek. Yine de bir açıdan "Beşiktaş kartopu oynayarak şampiyonluğu kutlar..." diyenler haklı çıkmış oldu.
Yurdumuzun doğu kesimlerinde Mayıs karı yağıyor. Helal olsun yorumculara.
Futbol tahminleri pek tutmuyor ama meteorolojik tahminler on numara.
ZAMAN KALMADI
Koskoca Göztepe Süper Lig'in kapısına dayandı, ne bir ses, ne de nefes... Göztepe Başkanı Mehmet Sepil'in dediği gibi "Bu İzmir'in bir gerçeği..." Yıllardır lafa gelince herkes konuşur. Kentin kanaat önderleri, yerel yöneticileri, sivil toplum örgütleri...
"İzmir'in Süper Lig'e temsilci göndermesinin, kentteki taksciden, otellere, esnaftan, seyyar satıcıya kadar herkese faydası var..." Allah için doğru... Süper Lig'e takım göndermenin herkese faydası var da, bunu söyleyip kenara çekilmenin kimseye faydası yok. Üstelik kimsenin kimseye "Bize avuç dolusu para ver" dediği de yok. Böyle zamanlarda kente asılacak bir sarı-kırmızı flama da bir katkıdır. Kent adına verilecek "Yalnız değilsiniz" mesajı, yöneticisinden futbolcusuna, teknik adamından taraftarına kadar herkes için motivasyondur. Altay'ın şampiyonluğunda öyle olmadı mı?.. Antalya'ya, Karşıyakalılarla, İzmirsporlularla, Bucalılarla, Göztepelilerle el ele giden 4 bin Altaylının sesi, 9 bin Kocaelispor taraftarından daha gür çıkmadı mı?
Şimdi harekete geçme zamanıdır. İzmir, Göz-Göz için 48 saatten az zamanda ne yapacaksa yapmalıdır. Unutmayın ki; bu coşkunun içinde olmayanların, şampiyonluk fotoğrafında da yeri yoktur.
HİÇ UNUTULUR MU?
Rakip de olduk onunla, aynı gazetede omuz omuza da çalıştık. Hatta aynı ekranı paylaştık uzun bir süre.
Birlikte yorumladık, kulüpleri, maçları, futbolu... Dünya kadar para harcadığı makinasını yere çalacak kadar sinirlendiğine de şahit oldum, yerinde duramayacak kadar sevindiğine de...
Saman alevi gibiydi O'nun öfkesi de, mutluluğu da. Dinamik, çalışkan, mesleğine aşık bir gazeteciydi Süleyman Alasya. Üç yıl önce aramızdan ayrıldığında 62 yaşındaydı. Ama kimse tahmin edemezdi ki onun yaşını.
Sağlığına dikkat eder, spor yapmaya özen gösterirdi. Yani anlayacağınız, kendine iyi bakardı... Tek kusuru, bir türlü bırakmadığı sigarasıydı. O kadar.
23 Mayıs 2014 günü öğleye doğru çaldı telefonum acı acı... "Süleyman Alasya'yı kaybettik" dediler. İnanmadım, böyle şaka olmaz diye arayanı azarladım. Ama ne yazık ki, doğruymuş.
Dün bir baktım takvime, Süleyman Alasya'yı sonsuzluğa uğurlayalı, onun telaşlı, koşuşturan, neşeli, öfkeli, ama arkadaş canlısı hallerini özleyeli 3 yıl olmuş. Güzel olan, onu hep güzel anılarla hatırlıyor olmamız. Aklımıza geldiğinde yüzümüze bir gülümseme düşüyor olması ne güzel. Rahat uyu Süleyman Abi, mekanın cennet olsun.