Her maç 0-0 başlar. Dünkü maç 0-1 başladı. Muslera eldivenlerini giymeden, Chedjou çorabını çekmeden ve hakem daha düdüğünü ağzından indirmeden gol geldi. Gole G.Saraylılar kadar Gençler de şaşırdı.
Öyle ki birkaç dakika sonra Ahmet Oğuz elini çekmekte yavaş kalınca maçın başına dönüldü. Yani özünde 0-0 olan başlangıç skoru 1-1'e geldi. Sonrasındaysa bu hızlı başlangıç sebebiyle iki taraf da kontrolü seçti. Ancak G.Saray bu kontrolü daha güç sağladı. Hakan Balta'nın da sakatlığı ile Sabri dahil olunca Carole de geriye çekildi. Ve ilk 25 dakikada yansıyan istatistikler de zaten durumu özetledi. İki takımın da yüzde 19'luk yarı saha paylaşımına karşın yüzde 62'lik bir orta saha hareketliliği gözlendi. 35'ten 45'e kadar olan bölümde ise G.Saray hücumcuları canlandı. Ve Podolski'nin golü kaçınılmaz oldu. Dikkat ederseniz ilk yarıyı hızlı hızlı geçmeye çalıştım. Çünkü asıl derdim ikinci yarıyı anlatmak. İkinci yarı dediysem, 67-69 arası.
MUSLERA'YA ÖZENDİLER
Önce Chedjou sonra Tolga. Belli ki oynadıkları oyundan sıkılmış ikisi de. Farklı arayış içindeler. Muslera özentisi belki de. Savunmanın üstesinden gelemeyince "Kalecilikle işi kotarırız" diye düşünüyorlar herhalde. Bir dakika arayla iki penaltı.
Anlamak mümkün değil. Gelen maçı elleriyle vereceklerdi neredeyse. Mecazi anlamda da değil gerçekten elleriyle vereceklerdi. Takımdaki bazı isimler elinden geleni yaparken onlar da elinden geleni yaptı açıkçası. O dakikadan sonra tribün de düştü, takım da. Moral de bitti, kondisyon da. O kadar eksiğe rağmen maçı koparabilecekken hatları koparttılar.
Ancak geçen haftaki gibi bir mucize oldu ve bu kez uzatmada değil, son dakikada top fileleri buldu. G.Saray'ın 3-2'leri tesadüf değil elbet. Hep söyledik.
Bu kadar golün sebebi hücumun gücü, savunmanın savunamamasındandır.
Bu sezonun maçları birbirinin kopyası aslında. Sonu mutlu bitse de hepsi birer korku filmi.