G.Saray'ın geçen haftaki Malatya maçından başladığı derbi hazırlığına (Falcao, Feghouli ve Emre'nin oynatılmaması) ve dünkü maçın dizilişlerine bakınca ilk dakikadan itibaren sarı-kırmızılıların baskı uygulayacağını düşündük. Öyle ki F.Bahçe'de Ersun Yanal'ın tercihleri de (5 ön libero ile başlaması) bunu destekler nitelikteydi. Oysaki hiç öyle olmadı. F.Bahçe rakip sahaya yığılırken, G.Saray kontrolü seçti. İleride çoğalan, daha organize olan F.Bahçe ilk bölümlerde net pozisyon bulamasa da tehditkar bir görüntü çizdi. Ersun Yanal, Tolga'yı G.Saray'da Tudor'un oynattığı gibi ileride Vedat'ın civarında sürpriz bir golcü olarak düşünmüş. G.Saray'da da Lemina böyle bir misyon üstlenmişti ki ilk ciddi şut (hatta ikincisi de) ondan geldi. İlk yarı her iki takımın taraftarlarının yürekleri güm güm etti ise bu iki oyuncunun sayesinde.
ANLAMAK İMKANSIZ
İkinci yarı ise tuhaf bir şekilde herkes oyundan düştü. Karşılaşmanın sonlarına doğru da değil üstelik. 46. dakikadan itibaren inanılmaz tutuk takımlar izledik.
Bunu deplasmanda oynayan F.Bahçe için anlamlı bulabiliriz ama G.Saray'ın kendi sahasında ve seyircisi önünde niye böylesine koptuğunu anlamak mümkün değil. 70'lere doğru son derece düşük tempolu bir maça dönüştü. Skoru bilmeseniz G.Saray 3-0 filan geride sanırsınız.
Hatta ve hatta taraftar bile sustu. Sonuçta iki korkak takımın "Aman kaybetmeyelim" anlayışı tabelada karşılığını buldu.
KAZANMAYI UNUTMAK
Tüm bu yaşananlara bakalım ve yeniden yazının girişine dönelim. Sarıkırmızılıların bu haftayı düşünüp geçen haftaki Yeni Malatyaspor maçını neden heba ettiğini anlayan var mı? Radamel Falcao'nun yerine bir başkası oynasa fark eder miydi? Yıllardır ezeli rakibini Kadıköy'de yenemeyen takımın iç sahada da bundan izler taşıması çok tuhaf değil mi? Sözün özü, yakın tarihteki derbilerde olduğu gibi kaybetmemeyi seçenlerin, kazanmayı unutması o kadar normal ki.