Bir ebeveynin en büyük hedeflerinden biri çocuklarının mutluluğudur.
Bu hedef doğrultusunda çalışıyor, çabalıyor, bazen de hatalar yapıyoruz... Tüm bunları yaparken ise, ifade etmek istediğimiz mutluluğun da tanımını yapabilmeliyiz, resmini çizemesek de... Çok eski bir terim var, Antik Yunan'a dayanan:
Eudaimania... Anlamlı, huzurlu ve hayattaki bağlantıları doğru kurabilen memnuniyet içindeki mutluluğu yakalama durumunu anlatır. Mutluluktan daha çok bir doyum durumu olduğu söylenir. Mutluluk peşinden koşulacak bir kavram mıdır tartışmaları devam ededursun, bizler doyumlu çocuklar yetiştirmenin derdinde olmalıyız. Doyumu mutluluktan ayıran fark, meşakkatin de beraberinde olması belki... Sıkıntı ve hazzın içiçe yaşanabilmesi. O sayede mutluluğun anlam kazanması. Günümüzde el bebek gül bebek büyüttüklerimizin tanımadığı sıkıntılar, doyumsuzluklarının ana nedeni olabilir.
HEDEFE ULASMA
Eudaimania çocukların kendi kimliklerini bulmalarını sağlamanın yollarından. Olgunlaşmalarının, hayata hazırlanmalarının da tabi ki. Son günlerde, sosyal medyada dolaşan bir video var. 1.5 en fazla 2 yaşındaki bir çocuk balık yakalıyor.
Epeyce iri olan balığı çekme aşamasında ailenin hiçbir ferdi müdahale etmiyor. Ve o küçücük çocuk hayli uğraştıktan sonra kocaman balığı yakalamanın mutluluğunu yaşıyor.
Yaşadığı zorlanma belli ki başarma duygusunu daha da anlamlı hale getiriyor. Hayatta herkesin kendisi için farklı hedefleri var. Bu hedeflere ulaşma yolunda ilerlerken her gün daha da mutlu ve neşeli olduğumuz söylenemez. Amaçlar için çalışmak, çekilen sıkıntılar; günün ya da yolun sonunda doğru işi yaptığımızı söylerken yaşadığımız huzur ile memnuniyet yaratacak bizlerde. Eudaimanianın ifade ettiği de bu memnuniyet durumu olmalı...
BASARMANIN HAZZI
Halbuki bizler geçici hazları, mutluluk kavramı ile karıştırıyor olabilir miyiz acaba? Andan ana değişen duyguları mutluluk olarak tanımlamak ve peşinden koşmak çok da anlamlı olmamalı... Bütün hayata yayılan mutluluklar ise mutlaka, beraberinde çaba ve biraz da sıkıntıyı zorunlu kılacaktır. Çocuklarımızın kendi kişiliklerini bulmalarını sağlayacak en büyük hediye, çabalar sonucu elde edilen başarının mutluluğunu yaşamalarına izin vermek olacaktır.
Hazır sofralara oturan, çabalamadan isteklerine kavuşan ve haliyle anında tüketen çocuklarımızı doyumdan ve dolayısı ile gerçek mutluluktan her gün daha da uzaklaştırmaktayız. En güzel anılarımız hep en çok emek verdiklerimiz... Oyunların bile en güzeli kan ter içinde kaldıklarımız değil miydi? Öyleyse çocuklarımızdan bu mutluluğu esirgemeyelim. Kendi çabaları ile ayakta durmalarına izin verelim ki, gerçek doyuma ulaşabilsinler...
Yoksa, beynin alt bölümünü harekete geçiren, kısa süreli tatmin yaşatan bilgisayar oyunları ya da vb'nin tattırdığı hazlardan ötesine geçmeleri çok zor olacak.