Yunan tanrısı Zeus'un bizzat tasarlayıp, kötülük timsali Ares'e karşı savaşta Amazon kadınlarına emanet ettiği Diana (Gal Gadot), bizim dünyamıza geçiyor ve sürmekte olan Birinci Dünya Savaşı'nda ateş hattının tam kalbinde çatışmaya katılıyor.
Peki.
Amerikalı istihbarat subayı Steve Taylor (Chris Pine) ile yakınlaşıyor, onun da yardımıyla Alman saldırganlığının sonunu getirmek üzere en tehlikeli cephelerde boy gösteriyor.
Olur.
Bu sırada, korumakla yükümlü olduğu insanların, herhangi bir kötü büyünün yahut şeytani formun etkisiyle değil, bizatihi kendi güç hırsları yüzünden masumları katlettiğini hayal kırıklığıyla fark ediyor, felsefi hesaplaşmalar içinde bunalıyor.
Bittabi.
Bol CGI, pornografik düzeyde özel efekt ve kusturucu dövüş / aksiyon kareografilerinin ardından Ares'in;
'İnsanlar zaten kötü, onlar için uğraşmaya değmez, gel birlik olalım, dünyayı tanrıların şanına yakışır biçimde yönetelim' telkinlerini reddediyor. 'İnsan bu iyisi de var kötüsü de; iyiler için çarpışmaya değer' mottosu eşliğinde kötü adamı yok ediyor. Almanlar yeniliyor, müttefikler kazanıyor. Diana da masumları koruyacağına ant içiyor, insanların görünmez meleği olarak, onların arasında yaşamaya karar veriyor.
Bravo.
Doğal olarak ölümsüz bir varlık olan Diana'yı modern zamanlarda Louvre Müzesi çalışanı olarak görüyoruz. Bruce Wayne'den aldığı bir mektubu okuyor ve bilhassa Gotham City/ New York civarındaki kötülerle vuku bulacak olan yeni savaşına hazırlanıyor.
İyi.
Aptallık ve aşırılık sınırlarını zorlarken, bunu kendi türünün en pespaye senaryolarından biriyle gerçekleştiren 'Wonder Woman' şu ölümcül sorularla baş başa bırakıyor izleyiciyi;
1917'de masumları Alman zulmünden kurtaran, müttefiklere savaş kazandınan bu 'harika kadın' yüz yıl boyunca neredeydi? Bosna, Halepçe, Auswitch ve daha yüzlerce kıyım coğrafyasında yaşam mücadelesi veren masumlar; neden bu 'tanrı'dan yardım alamadı?