Kış geldi... Ve yine karantina dönemi başladı. Yine yeniden hayatı eve sığdırmaya çalışıyoruz. Bizim evde, her odada canlı yayın var. Ev değil biri bizi gözetliyor stüdyosu... Sabahtan uzaktan eğitim. Öğleden sonra sanat...
Hepsi evin içinde. Büyük kızım bale ve piyano dersi alıyor. Bir de İngilizce var.
Küçük daha hareketli seviyor. Street caz dansı yapıyor. Jimnastik de favorisiydi ama malum gidemiyor kursa... Yakın dostum Berkehan Dural'ın okulunda ikisi de. Berkehan ile 15 yıl önce bir haberde tanıştık. Ben o zaman yeni yetme bir gazeteciydim. İlk röportajımız Türkiye'de çok ses getirmişti. Daha sonra birlikte çok haber yaptık. Çünkü Berkehan araştırmayı, geliştirmeyi çok seven bir eğitimci. Sürekli yenilik peşinde.
Ayrıca psikoloji mezunu olduğu için hem çocuk hem de yetişkinlere dansla terapi yapıyor. Ancak bugünler onu bile çaresiz bırakmış. Geçen gün telefonda konuştuk, çok üzgündü. Pandemi dönemi, herkesi olduğu gibi onları da çok etkilemiş.
"Sanat okulları zor durumda. Ama çocuklar daha zor durumda" dedi.
Sanat, zamane çocukları için tek kaçış noktası. Dijitalden, evden, yalnızlıktan...
Sanat, onlar için hem sosyalleşme hem enerji atma hem de eğlenme anlamına geliyor. Berkehan, online alt yapısını çok önceden hazırladığı için sanatta da evden eğitime geçtik. Bütün gün eve kapanıp enerjisini atamamış çocuklar ekran karşısında da olsa biraz hareket ediyor. Bu zor dönemde çocukların kendini bulması için, hayata tutunabilmesi için en iyi yol sanatı sporu çocuklarımızın hayatından eksik etmemek. Yoksa sosyal medyada, ekran karşısında yitip gidecekler.
Pandemi sonrasında sudan çıkmış balığa dönecekler
"BİRİNCİ SINIF AİLESİ OL İNSALLAH!"
Evden eğitim demişken biz anne babalar için de gerçekten çok zor bir dönem. İş yaşantısı, ev işleri, ebeveynlik görevlerine bir de öğretmenlik eklendi. Özellikle birinci sınıf öğrencileri ve aileleri için kabus. Birine beddua edecekseniz 'birinci sınıf öğrencisi ebeveyni ol' diyebilirsiniz. Sabretmenin sınırlarını zorlarken, ona belli etmemeye çalışmak, kendini ıssız bir ormanda çığlık atarken hayal etmek, gülmekten ağlamaya keskin geçişler... İşte özet bu.
Büyük kızım ilkokula başladığında bu işin çok zor olduğunu düşünüyordum. Ama pandemide birinci sınıf annesi olmak bambaşka bir deneyimmiş.
"En tehlikeli okul yolları" isimli bir belgesel var. Çok bunaldığımda bu belgeseli izleyip, halimize şükrederek sakinleşiyorum. İsteksizce bilgisayar başına giden, daha doğrusu gitmemek için ağlayan çocuğumun da izlemesini sağlayıp, onun sıcak evinde almak istemediği eğitime ulaşabilmek için yaşıtlarının nasıl tehlikeleri göze aldıklarını görmesini istiyorum.
Belki şikayet etmeyi bırakıp kendi imkanlarının farkına varır diye.
8 YASINDA BÜYÜK BASARI
Eğitim konusunda bu kadar zorlanırken, müthiş bir başarı hikayesi haberi okudum sabah. Kayserili 8 yaşındaki Nilüfer Şimşek, Kanada merkezli düzenlenen "Uluslararası Caribou Matematik Yarışması"nda kategorisinde birinci olmuş. Hem İngilizce hem online hem de matematik! Kıskanmadım desem yalan. Çünkü bunun sadece zeka ile ilgili olduğunu düşünmüyorum. Tabii ki zekanın etkisi çok büyük ama istek çok daha önemli. Çocuğun içinden gelmeyen bir şeyi yaptırmak imkansız. Ebeveyn olarak bizim elimizden gelen ve yapmamız gereken sadece imkan sunmak, takip etmek ve yeteneklerini keşfetmeleri için onlara deneme şansı vermek.
ENGEL'SİZ' EGİTİM SABRI
Bu arada ne zaman uzaktan eğitim ile ilgili şikayet etsem özel eğitim öğretmeni olan kardeşimden azar işitiyorum. Öğrencisi otizmli. "Zaten odaklanmakta zorluk yaşayan bir çocuğun olduğunu düşün. Sakinleştirene kadar akla karayı seçiyor annesi. Tam odaklanıyor, görüntü donuyor, internet kopuyor. Yine de vazgeçmiyorlar. Çocukları eğitim alsın diye sabırla ekranın karşısında çabalıyorlar" diyor. Umutla bugünlerin geçmesini beklerken onlara çok büyük sabır diliyorum.