İzmir Karantina, bir zamanlar F. Bahçe, G. Saray, Beşiktaş dahil, en çok branşta faaliyet gösteren Türkiye'nin ilk gerçek spor kulübüydü. Atletizm, voleybol, basketbol, futbol, hentbol, yüzme, sutopu, masa tenisi, boks, güreş ve bisiklette şampiyonluklar, önemli başarılar elde etmiş, sayısız milli sporcu ve rekortmenlerin yuvası olmuştu.
1954 yılında kurulan sarı-yeşilli kulüp, özellikle süper atletler yetiştirdi. Alsancak Stadı'nın o devirde taş kömürü üzerine serpilmiş toprak pistinde malzeme ve diğer mahrumiyetlere rağmen olağanüstü dereceler elde edildi.
Türkiye'nin en iyi sprinterlerini, rekortmenlerini kazandırdı. Voleybol ve basketbolda da Türkiye çapında başarılar kazanıldı.
Ve bu başarılar paraya tamah edilmeksizin püramatör anlayışla elde edildi.
SPOR İLE EĞİTİM
Karantinalı sporcular, spor ile eğitim-öğretimin bir arada mükemmel yürütülebileceğinin kanıtı oldu, Türkiye'ye örnek teşkil etti. Güneş Atabay İzmir Baro Başkanı oldu, Prof. Dr. Uçar Asena, Prof. Dr. Arman Çağdaş, Prof. Dr. Gürhun Atabay, Prof. Dr. Gürsen Gündem, Prof. Dr. Çal Çağ, tıp aleminin iz bırakan isimleri arasında. Diğer sporcular da mesleklerinin doruğuna çıktılar, hizmet ağının önemli bireyleri oldular.
RENKLİ GECE
Karantina Gençlik ve Spor Kulübü yarım asrı geçen başarılar döneminin ardından, sporun paraya esir olması ve semtten göçün de etkisiyle özelliğini yitirdi, kepenk indirdi. Ama sporcular birbirlerine olan sevgi ve saygıyı korudular.
Belki uzun süre buluşamadılar ama içlerine gömülen Karantinalılık hiçbir zaman ölmedi. Önceki gece Küçük Kulüpte, "Hasret" toplantıları vardı. 60 yıl birbirlerini göremeyenler bu yemekte hasret giderdi, anılar paylaşıldı ve bu toplantıların sık sık tekrarlanması dileğinde bulunuldu.
İŞTE O GECEYİ RENKLENDİRENLER:
Güneş Atabay, Prof. Dr. Uçar Asena, Prof. Dr. Arman Çağdaş, Prof. Dr. Çağ Çal, Günnur Atabay, Alpan Çal, Kemal Egeli, Guy Pagy, Mehmet Başev, Gürbüz Eyibakışlı, Rıza Saysen, Gökhan Güner, Gürkan Ertaç, Erkan Ertaç, Mustafa Kapancıoğlu, Galip Akgüner, Zeki Akıncılar, Melih Meriçten, Tevfik Karaben, Sermet Davaslı ve Cem Çal. Çal Ailesinin üç neslinin, Alpan, Çağ ve Cem'in bir arada oluşu Karantina sevgisinin kök saldığının göstergesiydi.
SPİKERLER İNGİLİZCE ÖĞRENMELİ
Çağımızda artık insanların yaptığı mesleklerle ilgili özellikleri genişledi. Örneğin bir işe talip oluyorsanız CV dolduruyorsunuz.
Orada bildiğiniz yabancı dil veya diller yazıyor. Ve genelde işe talip olanlar tabii ki orayı boş bırakmıyor, genellikle "İngilizce" yazıyorlar. Ama iş konuşmaya gelince tık yok. Yanlarına kulübün tercümanlarını çağırıyorlar, maç öncesi ve sonrası röportajlarını onunla birlikte yapıyorlar. Çağdışı bir iletişim. Tercümana söyle o, antrenöre, oyuncuya sorsun, onlar cevap versin, tercüman tekrar spikere gibi garip bir yayıncılık anlayışı. Üstelik bu hanım spikerleri yıllardır görüyoruz, kendilerini bir türlü geliştirmiyorlar. Soracakları da birkaç kelime:" Bu maç için ne düşünüyorsunuz?" Mübarekler, Sırp, Boşnak antrenörler, oyuncular bile başını gözünün yara yara konuşuyor, sizler sıkılmıyor musunuz? Kanal yöneticilerine de soruyoruz: "Bu ilkellikten sıkılmıyor musunuz ?" İngilizce kursuna göndermek zor mu bunları?