İnsanoğlunun tuhaf hallerinden biridir geçmiş bağlarından kopamamak. Birçoğumuz itiraf edebilirken, tersini birçok örneklerle savunanlar da olabilir.
Peki! niye psikologların kapısında sorunlarımıza çare bulsun diye sıra bekleriz. Hayatımızın bir bölümünde yardım aldığımız, bu zatı-muhterem değerlerle olan ilişkilerimiz neden hiç bitmez. Çok şükür bunca yıl, sadece arkadaşım olarak teşviki-mesaim olmuştur kendileriyle. Geçmişte yaşadığımız olayların etkisinden bir türlü kurtulamadığımızı görüyoruz..
Öfkelerimizin, acılarımızın menşei geçmiş olarak karşımıza çıkarıveriyor.
En bunaldığım anlarda topuklarımı hızla yere vurarak dünya dertleri hepimiz için diyerek kendi kendime güç vermişimdir.
(Tabii ki baş ucu dostlarımızı da yok saymayarak. ) Asıl konumuz; bitmeyen duygular ve teğet hayatlar. Öyle ilişkiler vardır ki; olurla, olmaz arasında sıkışıp kalmıştır. Tam unuttuğumuzu zannettiğimiz anda karşımızdadır;
"beni unutamazsın, aklımdasın, aklındayım" misali..
Geçtiğimiz gece bir Fransız filmi yüzünden farkında olmadan sabahlayıvermişim. Kadın ve erkek bir ömür boyu bitmeyen bir ilişkinin içinde kadersel bir döngüyü yaşıyorlardı. İlk tanışmalarında kadın bir ilişkiden çıkmış mutsuzdu ve adamın aşkını hissedemedi. Beş yıl sonra, ikinci karşılaşmalarında adam evli ama kadını unutmamıştı. Daha bir beş yıl geçtiğinde adam boşanmış, kadın evlenmişti. Aradan geçen bunca yıla rağmen her karşılaşmalarında yarım kalmış duygularının savaşlarını veriyorlardı. Özlemi ve öfkeyi öyle güzel kaynaştıran bir konuydu ki, uykusuz kaldığıma bayağı değdi diye düşünürken, daha da derinlere gitmeye başladım.
Yaşadığımız hiçbir şey basit değil aslında. Her katmanımıza sızmış duyguları ayrıştırmak ne kadar zor. Veda edemediğimiz olayların altında hep yarım kalmışlıklar var. Çok sevdiğim değerli sanatçı IŞIL YÜCESOY'UN eskimeyen bir şarkısı vardır: "Ya Seninle Ya Sensiz". Birlikteyken olamayan ilişkilerin uzaklaştıkça önem kazanmasının tek nedeni unutmamayı seviyoruz. Kırgınlıklarımız, öfkelerimiz, incinmelerimiz, nefretlerimiz, özlemlerimiz, yaşadıklarımız, yaşayamadıklarımızın hiçbiri aklımızdan çıkmıyor.
Şimdilerde, sofralarımız organik olan ne varsa her şeyi çoktan unuttu. Eskilerin güzel alışkanlıkları vardı. Ne zaman tabağımıza bir tavuk gelse; büyük bir merakla göğüs kemiğini arardık. Kemiğin bir ucundan tutar, en sevdiğimiz kişiyle çekiştirir "lades" tutuşurduk.
Kural; karşılıklı hiçbir şeyi unutmamaktı.
Artık organik olmayan tavuklarda boşuna kemik arasak da; beynimiz bitmeyen her türlü duyguya takılmış durumda.. Biliyorum, savaştığımız yarıştığımız, hep birileri ve son cümlemiz hep aynı olacaktır.
UNUTMADIM. AKLIMDASIN. "ARAMIZDA LADES VAR".