Hepimizin, kendimizi haklı görmek gibi doğuştan gelen bir egomuz var.
Yaradılışımız böyle.. Kendimize onay vermekle, duygularımızın ve düşüncelerimizin gizli kalmış yaralarını sarıyoruz. İnsanoğlu, geçmiş kodlamaları ile yaşadığı için; ne yapsak boş... Algılar farklı... Hisler farklı. Bildiğimizi zannettiğimiz birçok şeyi, bir başkasının bilmediğini zannedebiliriz.
Fakat, onların bildikleri konularda da bizim bilmedikleriniz saklıdır....
Biyolojik ve ruhsal bedenimizi koyacak yer bulamadık gitti... Geçmiş bağlarımız yüzyıllar ötesinden geliyor... Yaşam elimizin altından kayıp giderken, hala neyin savaşını verdiğimizi düşünmeliyiz artık.
Biz hayat hikayelerimizle varız..
Bizi, bize anlatan insanları çok seviyoruz. Onların kurdukları cümlelerdeki terimlerde "BİZ" çok önemliyiz. konuşmak istediğimiz tüm duygular, bir başkasının dudağından çıktığı zaman, daha da anlam kazanıyor ve mutluluğumuz ikiye katlanıyor. "Vallahi işte bu benim" diyerek karşımızdaki kişiyle gönül bağı içinde hareket etmeye başlıyoruz.. Bu duygular vatan millet aşkını kapsıyorsa, sevdiğimiz insanlara bir başka bağlanıyoruz.. Onlar bizim vazgeçemeyeceğimiz kahramanlarımız olup; gönüllerimize taht kuruyorlar.
Rüzgarlı bir referandum geçirdik.
Her kafadan bir ses çıktı. Geçtiğimiz hafta; okul yıllarımın sınav günlerini anımsatan bir heyecan dalgasını yeniden yaşatan bir "TÜRKİYE SEÇİMİ" yaşadık.
Bir an için, geçmişe döndüm.
Sınav günleri sabahın erken saatlerinde kalkıp, formamızı giyerken aklımız hep sorularda, sınıf geçme duygusu vardı. Bir üst sınıf önemliydi. Koskoca bir yıl geride kalacaktı ve biz yeni bir yılın heyecanına "Start" diyecektik.
Yarışma duygusu ve yüksek adrenalinin insanı daha dinç ve zinde tuttuğu bir gerçek. Hele söz konusu, ülkenizin kaderiyle ilgiliyse, bireysel çıkarlar çooook gerilerde kalıyor.
15 Temmuz'dan beri süregelen bir karmaşanın içindeyiz. Bizim ülkemizin başına gelenler hani yine eskilerin deyimiyle "Pişmiş tavuğun başına gelmedi". Hop oturduk hop kalktık. Hatta yaşadığımız olayların ne suçluları, ne de günah keçileri bitti.. Dış ülkelerin gözleri üstümüzdeydi. "Ah bir tökezleseler" diye gizli gizli beddua ettiklerini adımız gibi biliyoruz.
Ama biz ne yaptık? Yılmadık.
Kızmadık. Sadece emin adımlarla ve sessizce yolumuza devam ettik.
Yeni bir başlangıç bizi bekliyor.
Sonuçlar hala tartışılıyor. Kim haklı? Kim haksız? diye düşüneceğimize yeni bir sürecin kapılarından geçmek üzere olduğumuzu unutmayalım. Dünya haritasında yerimizi almak için güç birliğine ihtiyacımız var. İçsel kavgaları bir yana bırakalım. Hep birlikte ülkemizin çıkarları için, dış güçlere karşı gardımızı alalım.
Herkesin düşüncesi farklı olabilir.
Aile içi fertler bile, birbirlerine aykırı düşebilirken, biz Türkiye ailesinde; herkesin aynı düşünemeyeceği de, bir gerçek. Her şeye rağmen "Kol kırılır yen içinde kalır" düşüncesi galip çıkmak zorunda. Bizim atalarımız asla birbirlerine düşman olmazdı. Dostluk ve kardeşlik duygularını ön planda tutan bir millet olmamızla övünürken, şimdi niye bu büyülü ve güzel duygulara "KET" vuralım. Neden düşman ülkelerine yine eskilerin deyimiyle "REZİL KEPAZE" olalım. Biz böyle iyiyiz ve güzeliz. Hep birlikte el ele tutuşalım. Başka ülkelerin hiç mi içsel savaşları yok. Hatta son seçimlerde Yeni Başkan Trump, Amerikan halkının neredeyse yarısına ters düşmedi mi?.. Şimdi ne oldu? Tüm ülke tek yürek oldu ve çıkarları için birleştiler. Hiç kimsenin; bu fani dünyaya, kazık çakmayacağı bir gerçek. Liderler de gelip geçer. Ülkeler ilelebet yaşar. Önemli olan; geride güzel şeyler bırakmaktır. Dünyaya inat biz de tek yürek olup el ele tutuşalım.
Eloğlu hızlı hareket ediyor.
Yolumuz uzun.. Zaman kısa. Akıllı olup, dış güçlerin iç savaş çıkarmak için, attıkları binbir taklaya meydan vermeyelim.
Sonuç.. Arş arş ileri .. Türkiye dönmez geri...