Hoş geldin 2018. Milyon kez duyduk bu cümleyi. Sevdiklerimize dostlarımıza, arkadaşlarımıza ve kaybolan yıllarımıza kim bilir kaç kez söyledik... Zaman geldi veda edemedik.
Zaman geldi 'Çok şükür geldi geçti' diye kendimizi avuttuk. Hiçbir şeyi beğenmeyen snop yönlerimizi en iyilere layık gördük.
SEVİLMEYİ BEKLEDİK
En iyi dediğimiz kavram neyse, hala çözemedik mükemmel kelimesinin açılımını. Belki hiç mükemmel yoktu.
O bir ütopyaydı.
Seviyorduk ulaşamadığımız hayat kurgularını. Orada kimsenin dokunamadığı 'Biz' vardık.
Aman paketimizi açmasınlar, defolarımızı görmesinler, biz böyle daha iyiyiz uzaktan uzaktan diye.. Sevmek kelimesine bu kadar tepkiliyken neden sevilmeyi hep bekledik?
'SEVGİ' sıcacık, güven veren bir cümleydi ve bize bu duyguyu tattıranlara uzak kaldık. Yakınlaşsaydık sevgi kaybolacaktı, belki de eriyip yok olacaktı. Belki bu yüzden karşıdan baktık en ihtiyacımız olan bu duyguya.
Hiçbir şeyi tam yaşayamadık. Kendimize, çevremize nankörlük ettik. Bizi bize anlatan nisanları çevremizden uzaklaştırdık. Biz kendimize çok kötülük yaptık ve çocukça şımarıklarla farkına bile varmadık. 'Daha dün gibi' cümlesine sığdırdığımız duyguların ucu bucağı yok.
Bir yanımız eksik, bir kanadımız kırık başlangıçlar yaptık aklımız ve adımlarımız geriye sayarken. Hiçbir şeyi unutmadık.
Yalancı unutkanlıklarımızla körebe oynarken, hafızamızın oynadığı ilizyonlar hoşumuza gitti. Hatalarımızla yüzleşmekten korktuğumuz için hepimiz yarım yaşadık bu hayatı ve kazandığımızı zannederken kaybettiğimizi algılamak istemedik.
TESLİM OLMAYI BİLMİYORUZ
Her yıl kocaman bir yılı geride bırakırken günahlarımızla ve sevaplarımızla yüzleşiyoruz. İçimizde buruk bir tad. Biraz korkuyla karışık. 'Bu yıl neler olacak ?' sorusu beynimizi işgal ediyor.
Çünkü egolarımızdan korkuyoruz. Ne kendimize ne de çemberimizdeki kişilere güveniyoruz. Bende olan duygu onda da var korkusu.
Hepimiz hayatın güreşe doymayan pehlivanlarıyız. Kimse altta kalmak, yenilmek istemiyor. Teslim olmayı bilmiyoruz.
İşte bir yıl daha geldi geçti.
Geçen zaman mı? Zamanın içinde kaybolan bizler miyiz? Belki yeni doğan bebekler hariç yaşadığımız kadar yaşayamayacağız. Hala neyin kavgasını v eriyoruz? Evet!.. Bireyler ve toplumlar birlikte şekilleniyor fakat toplumları yaratan da bizleriz. İç içe yaşanan kısır bir döngü. Farkındalık dediğimiz nedir ki?
İyilik yapmasını bilmeyen toplumların ne farkındalığı olur ki? Tarih içinde kaybolmaya mahkumdurlar.
ARZULARA GEM VURMALI
Dünya insanın var olma duygusu, egolarla beslendiği müddetçe yok olacaktır.
İşte Amerika örneğinde olduğu gibi. Sürekli birbirimize 'ŞÜPHE' ile yaklaştıkça birbirimizin kirli yönlerini görmeye devam edeceğiz. Kalbi kirlenen bir insanın iyi niyetli olması mümkün değildir.
İçimizde yankılanan olumsuz duygulara 'DUR' demedikçe kirlenmeye devam edeceğiz veee oksijensiz, sevgisiz kalacağız.
Arzular bizim düşmanımızdır. Gem vurmayı bilmeliyiz. İşte hayat bir tiyatro ve biz oyuncular kendi senaryolarımızın kahramanlarıyız. Rolün büyüğü küçüğü olmaz. Herkes kendi hayatının başrolünü oynuyor. 2017 yılının perdesi acısıyla tatlısıyla kapandı. Şimdi yeni bir 2018 yılı perdesi açıldı.
BÜTÜN ALKIŞLAR ÜLKEMİZE
Herkes bu senaryoda yerini alacak.
İyiler de kötüler de yine hep olacak. Biz iyi olalım. Millet olarak birbirimize destek verelim. Bırakalım kötü rolleri başka ülkelere. Ne demişler.
İYİLER ENİNDE SONUNDA KAZANIR!
Alkışlar bizim ülkemiz için olsun.
Dünya sahnesinde yerimizi en iyi şekilde almalıyız. TÜRKİYE EBEDİYEN VAR OLACAKTIR! Ötesi yok.
2018 yılı hepimize ülkece huzur ve mutluluk getirsin arkadaşlar. Hep birlikte sevgiyle kalalım..