Nejat Kuymulu, Karşıyaka Lisesi'nde iz bırakmış bir isim.
O şimdi bir hukukçu.
İlginç anıları da yumak yumak...
İşte Nejat Kuymulu ve anıları...
* * *
Yıl 1961...
Lise son sınıf mezuniyet sınavlarında üç dersten ikmale kalmışım.
Yaz boyu, işte 19 yaşında KSK'de basketbol oynayan bütün takım arkadaşlarım gibi vaktimin çoğunu salonda geçirmişim.
Bir taraftan da, (sözüm ona) çaktığım "cebir", "fizik" ve "kimya"dan güz sınavlarına hazırlanıyorum.
Cebir'den sorun yok. Hocam (Mehmet Erişkin abim) haftada 3 saat derse geliyor.
* * *
Eylül'de ilk önce cebir sınavına giriyorum. (Benim kuşağımdan olanların anıları tazelensin, sonraki, özellikle test çocukları şimdiki kuşaklar öğrensin diye anlatıyorum. Bütün sınavlar sözlü, kara tahta önünde ve biri kendi öğretmenim olan 3 hoca tarafından ve teker teker sınava alınarak yapılıyordu.) Sorulan iki soruya cevaplarımı saniye sektirmeden tahtaya geçiriyorum.
Metematik hocamız Şükran Hanım, memnun gözlerle bakan iki mümeyyiz hocaya, "Bu, işte hep böyledir, sene içinde çalışmaz Eylül'de gelir hep bunu yapar" diyor. Aslında başarı Mehmet Erişkin'in...
Benim gibi haytaya matematik öğretebiliyordu.
10'la geçiyorum.
* * *
Üç gün sonra fizik sınavına giriyorum. İki soruyu da nur içinde yatsın Ali İkiz Hoca'nın yardımlarıyla yapabiliyorum.
Mümeyyizler belli ki üçüncü bir soru soracaklar. Ama Ali Hocam, "Bu delikanlı sıkı sporcudur. Bizim basket takımının kaptanıdır" diye, beni omuzluyor. Yeni bir soru sorulmadan 5'i kıvırıp, cebe koyuyorum.
* * *
Ve ertesi gün.
Son sınav kimya. Geçersem mezun oluyorum. Çakarsam bir yıl bekleyeceğim. Sınavda iki soru soruluyor. Biri kesin, "Aromatik"ten geliyor. Bu nedenle sadece buna yüklenmişim. Nitekim soruyu eksiksiz cevaplıyorum. İkinci soruyu bilmiyorum. Sevgili Şule Hocam, gözlüklerinin ardından kızgın bakarak, "Bir soru daha soracağız" diyor. Onu ve diğer iki hocayı şaşırtan bir cevap veriyorum: "Olmaz hocam, iki sorudan birini yaptım 5'i hakettim diyorum" ve çıkıyorum.
Üçüncü soruyu sormalarına fırsat versem, nereden geleceği gün gibi aşikar...
Zaten çakacağım.
(O gün oynadığım bu oyunun, Şule Hanımı ve diğer hocaları bir vicdan sorunuyla başbaşa bırakmak olduğunu düşünüyorum, bugünden bakınca.)
Öğleden sonra sınav sonuçları asılıyor. Kimyadan 3'le çakıyorum...
Kös kös eve dönüyorum.
Rastlantı bu ya o saatte hiç olmazken Nafi, (benden 14 yaş büyük) ağabeyim evde.
Sonucu soruyor, anlatıyorum.. "Kalk okula gidiyoruz. Hocalarla ben konuşurum" diyor.
Sonucun değişmeyeceğini söylüyorum, ısrar ediyor, gidiyoruz.
Şule Hanım ve diğer hocalar işlerini bitirmiş okuldan ayrılmışlar. Abim, Müdür Muavini Refik Bey'in odasına dalıyor. 10 dakika kadar sonra dışarı çıktığında merakla, ne olduğunu ne konuştuklarını soruyorum, "Bırakırlarsa bir yıl boşa bekleyeceğini, amacının hukukçu olmak olduğunu, mezuniyetten sonra kimya ile hiç işinin olmayacağını anlattım. Zaten seni çok iyi tanıyor, ben Şule Hanım'la konuşurum dedi" diyor...
Ertesi gün, umutsuzca okula gidip listeye baktığımda, notumun düzeltildiğini (5) yapıldığını hayretle görüyorum.
İşte ben böyle mezun olmuştum...
Öncekilere, sonrakilere ve özellikle 58 mezunlarına selam ve sevgilerimle...
pazara gırgırı
Şen dullar safaride!
Erkek beğenmeyen, bu yüzden kocalarını boşamış üç genç dul, hayatlarını renklendirmek için Afrika'da safariye çıkmışlardı.
Birden bir hışırtı oldu.
Arkasından fırlayan azman bir goril, dullardan sarışın ve daha genç olanını kaptığı gibi kayboldu.
Dört günlük yorucu bir aramadan sonra buldular genç kadını.
Elbiseleri parçalanmış, başı yara bere içindeydi.
Hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Hemen helikopterle en yakın şehirdeki hastaneye kaldırdılar.
Bir hafta sonra azıcık toparlayabildi kendisini.
"Nasılsın?"
"Neyin var?"
"Yoksa o hayvan sana tecavüz mü etti?" diye telaşla soru yağmuru başlattı arkadaşları.
Bir hüngürtü daha...
"Alçak herif... On gündür aramıyor, sormuyor, mektup atmıyor."