Uzun süre üzerimde yaklaşık 20 kilo fazlalıkla yaşadım. Korkunç bir durum tabii ki.
Dile kolay; evde yerinden oynatamadığım su damacanasını bedenimde taşıdım; her yere ve her adımda...
Giydiğimi yakıştırmaktan geçtim; yaşamaya enerjim kalmadı.
Bu yazıyı okuyup "E sen de az yeseydin kardeşim" diyen empati yoksunları da olacak biliyorum.
Takılmıyorum açıkçası. Beni anlamayanlara, anlamak istemeyenlere değil sözüm.
Onlar baktığında karın bölgesindeki yağı görür sadece...
Ben içerde biriken sıkıntıyı/hayal kırıklığını/ çaresizliği/yalnızlığı bilirim...
Uzun süre üzerimde yaklaşık 20 kilo fazlalıkla yaşadım. Korkunç bir durum tabii ki.
Dile kolay; evde yerinden oynatamadığım su damacanasını bedenimde taşıdım; her yere ve her adımda...
Giydiğimi yakıştırmaktan geçtim; yaşamaya enerjim kalmadı.
Bu yazıyı okuyup "E sen de az yeseydin kardeşim" diyen empati yoksunları da olacak biliyorum.
Takılmıyorum açıkçası. Beni anlamayanlara, anlamak istemeyenlere değil sözüm.
Onlar baktığında karın bölgesindeki yağı görür sadece...
Ben içerde biriken sıkıntıyı/hayal kırıklığını/ çaresizliği/yalnızlığı bilirim...
AH O KİBRİT KUTUSU...
Uykusuz/mutsuz gecelerin teselli arkadaşıdır şeker, karbonhidrat, yağ...
Yeryüzündeki hiçbir yiyeceğin gideremeyeceği bu duygusal açlığı ne yapsan/ne yesen doyuramazsın oysa...
Diyetler "kibrit kutusu kadar peynir" der, senin "dünya kadar" derdin vardır...
Teselliyi yemekte aradıkça da mevcut dertlerine birer ikişer fazla kilolar eklenir...
Hepsini yaşadım, biliyorum...
YETER, DUR ARTIK!
Sonra bir gün "Yeter" dedim kendime;
"Dur artık! Bedenini ve ruhunu hırpalamaktan vazgeç. Yapabileceğinden fazlasını yüklenme şu hayatta. Bak sen o kaldıramadığın yüklerin altında ezildikçe her şey daha kötüye gidiyor..." Bir yerden başlamalıydım ve kendime en uygun yöntemi seçtim.
Sır değil elbette ama buradan yazıp da kimseye özel bir yönlendirme yapmak istemem.
Doğru bulmuyorum çünkü.
Ama şu kadarını söyleyeyim; yağın fazlasını, beyaz ekmeği, şekeri tamamen çıkardım hayatımdan.
Yağsız yoğurt ve süt, lor peyniri, bolca yumurta, tavuk, balık, her türlü yeşil sebze, çok az meyve ve yulaf kepeği öğünlerimin olmazsa olmazları.
Kakao ve tatlandırıcılarla yaptığım nefis atıştırmalıklar, gazlı olanlar da dahil her türlü şekersiz içecek de bu diyetin keyifli 'bonus'u.
Kalori hesabı yok, öğün sayısı yok...
Doyana kadar, istediğim zaman...
Ama zaten ister istemez belli bir düzen tutturuluyor zamanla.
İLK GÜNLER EN ZORU
Yaklaşık 40 gündür böyle besleniyorum.
Çevremdekiler sürekli "Kaç kilo verdin?" diye soruyor. İnanın tam olarak bilmiyorum.
Ne başlarken tartıldım ne de yakın zamanda...
Ama bir şeyi çok iyi biliyorum:
Hafifledim, hafifliyorum, hafifleyeceğim...
Hemen belirteyim: ilk günler en zoru.
Sabredemiyor insan. Bir an önce sonuç görmek istiyor.
"Yine olmayacak, iyisi mi vazgeç" diyor içindeki şeytan. Ama sağduyu hemen giriyor devreye:
"Bir günde, bir haftada, 20 günde almadın ki bu kiloları, tabii ki nasıl yavaşça gelip yerleştiyse öyle ağır ağır gidecek" diyor...
SAKIN VAZGEÇME
Kolay demiyorum, değil ama zor da değil. Yeter ki inanın kendinize ve yapabileceklerinize.
"Aman bunun da iflah olmaz iyimserliği yetti gari" demeyin.
O iyimserliğin ardında yaşanmış/ atlatılmış, hatta hatta yaşanmakta olan ne zorluklar, acılar var asla bilemezsiniz.
Demem o ki dostlar; sorun fazla kilodan çok daha fazlası. Çok daha karmaşık, çok daha girift mesele.
Kendine dönmek, kalbini dinlemek, asıl problemi o derinlerden bulup çıkarmak/çözmek hiç kolay değil. Bir felsefesi var işin. Bütün hayatınızı kökten dönüştürecek şekilde hem de.
Ama asla ve asla vazgeçmeyin ne olur, karınız/kocanız/çocuğunuz...
Hiç kimse için değil; önce kendiniz için. Temiz beslenin, temiz düşünün, temiz yaşayın.