Çocukluktan beri hep evde hayvan beslemek istedim. Annemin alerjisi vardı, "Kendi evin olunca beslersin" dedi.
Evlendim, çocuklarım oldu.
Bir kedi sahiplendik bu kez de kızımın ve eşimin alerjisi çıktı. İncir'e şimdi başka bir arkadaşım bakıyor. Hem de ne bakmak. Mamaları, oyuncakları hep en kalitelisinden.
Aslında bazen diyorum "Hayvan senin neyine?" Haftada bir gün izin yapıyorsun, seyahat etmeyi seviyorsun, iki çocuk var zaten... Hayvan beslemek çok büyük sorumluluk, çocuktan bile zor bence. Bir yere giderken çocuklarını yanında götürebilir ya da en kötü annene bırakabilirsin ama evcil dostunu ne götürebilirsin ne de bırakabilirsin. Bazen evdeki bir tane Japon balığı bile sorun oluyor. Hadi şimdi yan komşumuz evde, onlar yazlığa gidince ne yapacağız balığı bilmem?
KRALİÇENİN SON YOLCUĞU
Tüm bu anlattığım sebeplerden evde kedi köpek bakamıyorum ama sokakta bir sürü dostumuz var. Kızlarım da onlarla yakından ilgileniyor. Hepsinin adı var.
Ben hepsini tek tek tanımıyorum ama bir tanesi vardı ki bizim ailenin gözbebeği...
Vardı diyorum çünkü 2 gün önce maalesef ki eşim ölüsünü bulmuş Tombik'in.
Arka bahçeye gömmüşler.
Çok ama çok üzüldüm, iyi ki ben görmedim onu öyle.
Tombik bizim apartmanın kraliçesiydi. Öyle bir havası vardı ki sanki tüm kediler ondan icabet alıyor gibiydi.
Cool'du, savaşçıydı ve çok güzeldi. İsterse çok da sevimli olabiliyordu.
Buradan geleceğim konu şu... Toplumumuzun bir parçası olan, sokak hayvanlarının korunması ve refahlarının artırılması bizim için önemli bir sorumluluk.
Evde bakamıyorsak sokaktaki dostlara verebiliriz sevgimizi. Onların daha sağlıklı ve refah içinde yaşaması için yapmamız gereken birkaç küçük şey var... Besleme ve su sağlama zaten çoğu yerde yapılıyor. Bir de aşılama, kısırlaştırma gibi ihtiyaçları için veteriner fonu oluşturabilsek.
Onların yiyip içtiği mekanların temizliğini sağlamak da huzursuz kişilerin tepkisine hedef olmamaları için önemli. Tabii ki bir de sevgi. Birlikte huzur içinde yaşamak için çok da bir şey istemiyorlar aslında..
