Allah Korusun... Ne güzel bir temennidir. En büyük güce sığınma, teslimiyet ve güvenme barındırır içinde...
Gün içinde defalarca kendimize, çocuğumuza, eşimize dostumuza ya da sevdiklerimize dua ederiz.
Gündelik cümlelerimizden olmuştur dua tümceleri. Allah'a emanet ol, en sık kullandıklarımızdan mesela...
Söyleyene de söylenene de nasıl bir huzur verir...
Eyvallah kelimesi dökülür gidenin ya da kalanın dudaklarından...
Kullanıldığı yere göre anlamı değişse de en çok Hakk'la kabul ettik, Hakk'tandır manası ile titrer gönlümüz.
Ya da dileklerimiz gerçekleşmediğinde vardır bir hayır deriz.
Çünkü, bizi bizden daha iyi bilene güveniriz. Böylece çok değerli zamanımızı üzülerek geçirmekten kurtulur yeni hedeflere yöneliriz. Veya kendimize döneriz.
EN BÜYÜK KONFOR
Hem çok uzun hem de çok kısa bir yolun yolcularıyız. Yol meşakkatli, dertli... En keyifli anlarında bile bir hüzün gizli...
Tüm şikayetlerimize rağmen vazgeçemediğimiz bir yol bu...
Her şeyin çok fazla üstümüze geldiği, anlamını yitirdiği anlarda, gücümüzün tükendiği zamanlarda, yani acizliğimizin farkına vardığımızda sığınacağımız bir yaradanın olması en büyük konforumuz.
Bir gün hayatın biteceğini, bittiğini bile bile kaptırdığımız dünya sıkıntılarından kurtaran tek güç de o... Anlamsızlık içinde kaybolacakken anlamların en yükseğine ulaştıran da... Pandemi ile birlikte gittikçe zorlaşan hayatta bizi ayakta tutan da...
Hatta arkasındaki hayrı bulmak için bizi zorlayan da... Doyumsuzluklar ya da yokluklar için de boğulurken, içimize döndüren de... Oradaki hazineleri keşfettiren, her şeyden önce gönüllerdeyim diyen de... Ne kadar şükretsek az, tüm hatalarımıza rağmen bizden rahmetini esirgemeyen, sığınağımız olan, biz uzaklaşsak bile bizi terketmeyen Allah'a... Şükrettikçe nimetlerini artıran Yaradana...
Adını andıkça kalpleri ferahlatan Rabbimize... En çok dualarımızda olan çocuklarımız, bizden sonra dua edebilecekler mi? Kimi örnek alacaklarını bilebilecekler mi? En temel dini bilgilere sahip olabilecekler mi?
Onları Allah esirgesin ve her daim korusun... Peki, bizler de koruyor muyuz?
OKYANUSTA YALNIZ
Örneğin çok da kontrolümüzde olmayan dijital ortama, o içinde türlü özellikler barındıran deryaya manevi donanımları olmadan mı salıyoruz?
Eğer öyleyse, yüzme bilmeyen bir çocuğu okyanusun ortasında yapayalnız bırakıyoruz. Evren boşluğu sevmiyor... O manevi boşluğu dolduracak çok kişi hazır bekliyor, hem sanal hem de gerçek dünyada.
Ölümü bile Allah inancıyla kabullendiğimiz bu dünyada, en büyük gücümüz inancımız değil mi?
Hal böyleyken, sınırsız güce dayanmışken hangi dünyevi çirkinlik bizi yıkabilir?
Ona sığınmanın huzurunu kim verebilir? Çocuklarımızın geleceği için çalışıp çabalarken onlara bu konforu da tanıtabiliyor muyuz? Çocukların ellerinden tutup gönül dünyalarını zenginleştirebiliyor muyuz? Manevi anlamda onları güçlü kılıp, bu güçle iki dünyada da mutluluklarını sağlayabiliyor muyuz?...
Rol model alacakları muhteşem Peygamberimizi tanıtıp, onlara yol gösterecek Yüce kitabımızı anlatabiliyor muyuz? Bu sayede psikolojik dirençlerini de güçlendirebiliyor muyuz? Yoksa insana dair ne varsa yitirmelerine seyirci mi kalıyoruz? Devletimizin eliyle güzel dinimizi öğrenmeye çağırıyorum tüm çocuklarımızı... Dinimizin güzellikleri sarıp sarmalasın onları, derin kuyuların tutsakları olmasınlar. İçimize döndüğümüz bugünlerde modern dünyanın değerli olarak sunduklarının ucuzluğunu ve önemsizliğini gördük...Yanılgıların hayatı nasıl anlamsızlaştırdığını...
Üstelik bunun mahkumiyetlerin en acımasızı olduğunu...
Çocuklarımızın da aynı yerden vurulup acı çekmelerine gerek var mı?