Müjde!
Anatomik yapımız değişiyor.
"Textneck" denen yeni bir boyun yapısından bahsediyor bilim adamları...
Cep telefonunda bir mesajı okumak amacıyla her an aşağı eğilip bakmakta olan eğilmiş bir boyundan bahsediyorum.
Anatomik yapımız da ruhsal yapımız da hızla sanal aleme uyum sağlıyor.
Başkalarının hayatının en güzel anları, yani sıradan filmlerin harika hazırlanmış fragmanları tarafından kuşatılıyoruz yalnız kalemizde...
Onlar daha güzel, onlar daha popüler, onlar daha bakımlı.
Onlar hep en lüks yerlere gidiyor, tabaklarındaki en kötü yiyecek karides...
Onların çok geniş bir çevresi var. En popüler kişiler ve davetlerdeler hep. Senin halanın oğlunun düğünü olmasa göremeyeceğin kalabalıklar içindeler... Şehrin ileri gelenleri onlar da biz miyiz geri gidenleri?
Hepsi çok kültürlü. En popüler kitapları okuyor, en iyi şairlerden şiirler paylaşıyor, düşünürlerden aforizmalar patlatıyorlar.
Hepsi çok güzel. Erkekler hep sporda, kadınlar güzellik salonunda. Üstlerinde öyle bir ışık patlaması var ki burunları küçücük görünüyor.
HER AN İZLİYORUZ
Her anlarını bizimle paylaşıyorlar.
Tuvalet ya da yatak dışında her anlarında varız. Araba kullanırken onları izliyoruz.
Kollarındaki saat ve direksiyon simidi üzerindeki otomobil logosu, mümkünse pahalı bir kahve zincirinin karton bardağı ile aynı karede... Kimi mesaj kaygılı. Sanki bir film yıldızı ya da devlet başkanı misali canlı internet yayını yaparak ya bayramınızı ya da cumamızı kutluyor ciddi bir suratla...
O zaman "olmak" değil görünmek önemli geliyor. Görünmeyen yok oluyor neredeyse bu alemde. Uzayda kapladığın yer, metreküp, kilogram ya da litre bazından değil, piksellerle, bytelarla ölçülür oluyor.
Kameranın ardından görmediğini hayat hiçleşiyor. Sen de kırk yılda bir tatile gitsen, anı yakalamak yerine geleceği kurgulamaya başlıyor, gün batımına, denize, palmiyeye objektifin ardından bakmaya başlıyor, daha sonra geviş getirmek üzere salamura ediyorsun güzel dakikaları.
Sanal takipçilerine göre değerlendiriliyorsun, takipçin onbinlerde değilse, yani neredeyse bir kasaba sahibi olabilecek sanal bir feodal değilsen, rayiç değerinden gitmiyorsun sanal pazarda.
Böyle böyle kurgulanmış görüntülerin hükmettiği gerçek olmayan bir hayatın oluyor.
Bir bayram günü, eşin masanın başında depresif bir şekilde önüme bakarken, sen o gerçeği görmezden gelerek objektife bakarak hiç de objektif olmayan bir Mona Lisa gülümsemesi takınıyorsun "iyi bayramlar" derken face sayfadandaki arkadaşlarına.
Sen de farkındasındır gülümseyişinin gerçek ve yeterli olmadığının da, mesajının altına bir de gülen surat yapıştırıyorsun.
Çoğu zaman gülen, şaşıran, ağlayan o sarı surat yetişiyor yine imdadına...
UMUTSUZCA PAYLAŞIYORUZ
Hayatımızın fragmanlarını paylaşıyoruz umutsuzca. En iyi anne baba biziz çünkü.
En iyi, en romantik eş de biziz.
Elimize sevgi sözcüklerini birebir söylemek ne zamandır yeterli gelmiyor da bunu facebooktan paylaşıyoruz? Peki o ne zamandır bize yine sayfadan cevap veriyor?
Üniversiteyi kazandığı için gurur duyduğumuz oğlumuz niçin facebook'tan ilan ediyoruz? Başka bir yerde bizi sallayıp cevap vermediğinden mi, yoksa eş dost görüp de altına yorum yapıp bizi tebrik etsin diye mi? Asıl amaç ne? Araç, amaca dönüşmüş durumda. Yaşamak sanki kanıtlanması gereken bir durum imiş gibi...
Keşke bir film gibi önemli anlarında yaşamın, bir fon müziği çalsa da bir sonraki sahnenin bir gerilim sahnesi mi yoksa komedi mi olduğu anlaşılsın? Ya da motive olsak gelecek bir savaşa? Kendi yaşamımızın seyircisi olsak da gerek duymasak bunca seyirciye? Haykırmak istiyoruz "bakın buraya! Ben varım, yaşıyorum ölmedim daha."Oysa farkında değiliz. Ne yaparsak yapalım, aptal bir kedi videosu kadar tık almıyor yaşamlarımız. Hepimizin bir tık'lık canı var şurada...