Muslera yok... Marcao yok... Luyindama yok... Savunmanın yokluğunda Terim'in jokeri olan Donk yok... İşler kötü gittiğinde ilk akla gelen isim Adem Büyük de yok. Savunmadaki ikili Lemina- Ahmet. Biri ön libero, diğeri stoper ama onların da yan yana oynamışlığı yok. Terim de sıkıntının ciddiyetini bildiğinden en iyi savunma hücumdur hesabı gole dönük bir takım çıkarttı sahaya.
Çünkü kadroda olmayanlarla bile çözemediği savunma sorununu eldekilerle çözemeyeceğinin farkındaydı. Fakat bu kadronun da şöyle bir dezavantajı vardı. Defansif yönü zayıf bir takım olduğu için geriye dönüşlerde sıkıntı yaşaması kaçınılmazdı ki nitekim de öyle oldu. Çoğu atak tehlikeli bir karşı atağa dönüştü. Aslında G.Saray'ın savunma zaafını anlamak için yediği gol bile başlı başına çok iyi bir örnek. Bir köşe atışında kafa hizasına gelen topa kimse müdahale edemiyorsa (Rakibin yükselmemesini kastediyorum) orada başlı başına ciddi bir sorun var demektir.
NE İKİNCİ YARIYDI AMA...
Terim'in baştan anladığını takım da oynarken fark edince hücum gücü bireysel yeteneklerin çabası ile çeşitlendirildi. Yani önce Feghouli Falcao'ya "Al da at" derken Belhanda ise geldiğinden bu yana denediği ama beceremediği hareketlerini doğru kullanarak takımı geriden öne çekti. Fakat ikinci yarıda hesapta olmayan çok şey oldu. Onca yokun arasında şans bulan Ahmet Çalık da kırmızı kart görünce tribündeki karton taraftarlar bile "Yok artık" dedi. Ve bir kez daha hücum gücü devreye girip ilk golün asistini yapan Feghouli tam takımını rahatlattı derken Galatasaray'ın içinde olduğu gerilim filmi devam etti. Bu sefer sakatlar kervanına Falcao katılırken, "Ah Muslera!" dedirten ikinci golle son dakikalar inanılmaz bir hal aldı. Hele uzatmada yaşananlara gelince emin olun gerilim ve korku türünün usta yazarı Stephen King bile kıskanır. Sayılmayan gol, penaltı, itirazlar, VAR derken Aslan avucunun içindeki maçı elinin tersiyle itti. Sonuçta da bunca yokun arasında var olmaya çalışan Galatasaray'ın umutları birkaç dakika içinde bitti.