Ömrümün büyük bir bölümü radyo dinlemekle geçti diyebilirim. Geçmiş radyoculuğumun da pekişmesiyle, şarkılarla içli dışlı yaşamak son derece normal bir duygu olsa gerek. Sonbahar mevsimlerinde hep hüzünlü şarkıları seçerim. İçimdeki tüm acı ve anılar resmi geçit halini alıverir.
Nedense "EYLÜL" kelimesini severim. Garip ve buruk bir tadı vardır. Bir türlü doyamadığımız yaza erken veda ettiğimizi hatırlatır. Hani ilkokul yıllarında uzamasını istediğimiz teneffüs saatlerimizin bittiğini hatırlatan zil sesi gibidir. Ayaklarımız istemeyerek sınıfa giderken bir dahaki zil sesine odaklanırız.
AYRILIKLAR MEVSİMİ
Çocuklukta hayat hiç bitmeyecek gibi gelir. Yıllar geçtikçe her eylül bize acaba "Son teneffüs mü" duygusu yaratıyor benim gibi yaşı ilerlemiş olanlar için. Eski romanlarda çoğu aşklar sonbaharda biter.
Ayrılıklar bu mevsimde yaşandığı için, belki de hüzün mevsimi olarak zihinlerimize kodlanmış.
Bir başka biçimde, güneşli güzel günlerin geride kaldığını ve kapalı, soğuk kış günlerinin gelmekte olduğunu hatırlatır.
BİR TARAF HÜZÜNLE KAPLI
Yaprakların dökülmeye başlaması, ince bir iç sızısıdır.
O güzelim yeşillikler sarıya dönüşürken, içimizdeki umutların da sararıp solması gibi bir duygu çağrımı yaratır. Bu güzel mevsimi niye bu kadar drama haline getiririz acaba? Ruhumuz ne kadar yaşam sevinci içinde olursa olsun, insanoğlunun bir tarafı hüzünle kaplıdır. Sonbaharın sararmış yüzü yaralarımızı kanatır, kabuklarımızı kaldırır, içimizi acıtır. Unuttuğumuz geçmişimiz nedense birden aklımıza geliverir. Çocukluğumda anneannemim dökülen yapraklar için "Bir can daha gitti" sözleri hep aklımın bir köşesinde kalmış.
Yollarda yerlere savrulan yapraklara, çocuk aklımla üzerlerine basmamaya çalışır, hayata veda edenlere saygı duyardım. Velhasıl melankolik mevsimin gizli adımlarını duyurur eylül ayı.
GEÇMİŞE ÜZÜLMEYELİM
Lise yıllarının ilk aşkları da bu ay başlar. Yaz mevsimi boyunca ayrı kaldığımız arkadaşlarımızla yine buluşma anı yaklaşıyor diye sevinirdik o yıllarda. Nedense tüm şiirler bu mevsime yazılır.
Sevgililerin hüzünlü şarkılarının mısralarında hep bu mevsime sitem vardır. Dramatik filmler ve romanların seçtiği bir aydır Eylül.
Rahmetli Yıldırım Gürses'in "Sonbahar rüzgarları"' şarkısını ne zaman dinlesem ayrılık ve kavuşmaların bir arada yaşandığı duygular canlanır zihnimde. Bu mevsime ait o kadar çok şarkı yapılmış ki... Hangisini sıralasak yine az gelir. İşte "Seninle bir sonbahar mevsimiydi tanıştık", Alpay'ın "Eylülde gel" ve daha niceleri. Bir arkadaşım doğan kızına "Eylül" adını koyduğu zaman ne kadar üzülmüştüm.
Niye bu çocuğa bu kadar hüznü kodlama yapıyorsun dediğimde arkadaşımın "Hayatın anlamını anlasın, duyarlı bir genç kız olsun istedim" sözünü o yıllarda çok düşünmüştüm. Şimdi görüyorum ki; bu ayın sihirli bir gücü var. Kızımız büyüdü ve şimdilerde sanatçı, çevreci, duyarlı ve insani değerleri olan bir insan oldu. İşte bir sonbahar mevsimi daha başlıyor. Yaz mevsiminin iliklerimize kadar ısıttığı sıcaklar gitmeye hazırlanıyor. Gökyüzü maviliğini kaybediyor. Kuş sesleri azalıyor, hüzün ve ayrılık günleri geliyor. Hayatımızla yüzleşelim.
Yaşadıklarımızın bilançosunu yapalım. Geçmiş günlerimize üzülmeyelim. Olgunlaşmanın yolunun hüzünlerden geçtiğini unutmayalım. Eylüller büyüme gelişme aylarımız. Her eylül bize bir şey öğreterek geçer. Toplayın tüm eylüllerinizi ve hayatınıza anlam katışına teşekkür edin.