En sevdiğim, korktuğum, hüzünlendiğim ve romantikleştiğim aylardan biridir. Gizemli bir havası vardır bu ayın. Sanki karanlık bir dehlizden geçiyor gibisinizdir. Ucunda kara kış sizi bekliyordur. Korkarsınız.
Gelecek kış mevsiminin ağırlığı birden omzunuza çöker. Hayatın en anlamsız yönlerine takılır kalırsınız. Tüm yaşamınız gözünüzün önünde resmi geçit yapar.
Kayıplarınıza üzülür, geçmiş yaşam özlemlerinizi yeniden anımsarsınız. Buruk bir Kasım ayı hiçbirimizin istemediği bir şeydir. Hüzünlü bir şiirdir. Doğanın suskunlaştığı, rüzgarın sesinin ıslık gibi duyulduğu, kuruyan yaprakların etrafa savrulduğu bu ayda, dalından düşen her yaprak kimine göre bir "son" olarak görülüp acı verirken, kimine göre, düşen her yaprağın yerine yenisi yeşereceğinden "sonun başlangıcı" olarak değerlendirilir.
Aylardan Kasım olunca hüzne ve gözyaşına daha yakın oluruz. Yüreğimizi yalnızlık kaplar. Sevmelerin terk edişini hissederiz. 'Kocaman' yüreğimizi kasıp kavuran dediğimiz 'kor' var ya, o cinsten bir şey... Kasım hüzündür, gözyaşıdır...
Ayrılık, yetim ve yarım kalmaktır.
BİTMEYEN SENFONİ
Birçok filme konu olan "Kasım" ayı bitmeyen bir senfoni gibi, hayatımızın her anında bir çizik, bir yarası vardır.
Sonbaharın ilk ayları daha hafif ve esintili geçer. Korkarak beklediğiniz bu aya hazırlanmak kolay değildir. Kuyunun dibine bakar gibi bakar ve cesurca karşılamanın planlarını yaparız. Aslında anlamlı yönleri de vardır. Çocukluğumda "Kasımpatı" çiçeklerine mutsuzlukla yaklaşır, eğer onları koklarsam tüm yılım olumsuz geçecek duygularına kapılırdım. Çocukça bir şey olduğunu ilerleyen yıllarda Temmuz ve Ağustos aylarında çiçek açtığını ve Kasım'da yapraklarını dökerek kış uykusuna yattığını öğrendiğimde ne mutlu olmuştum. Görüntüsüne ve renklerine hayrandım. Hala düşünürüm niye Kasım'da çiçek açmadığı halde bu isim verilmiş. Şarkıların ve şiirlerin baş tacı olan, "hüzün, ayrılık ve yaşamın son döneminin" Kasım ayında olduğu için psikologlar da "hüzün tetikleyicisi" değerlendirmesi yapıyor, ancak "sonbaharın güzelliklerine haksızlık olur" diyerek, bu mevsimin, bir son değil, güzel bir başlangıç olarak görülmesini öneriyor.
Ekim biter,
Kasım başlar.
Sen gidersin,
anılar başlar.
'AN'LARIN TEKRARI YOK
"Ben yaz insanıyım" diyen, sonbahar ve kışı sıkıcı nitelendirdiklerini anlatan kişilere, psikolog Göksu Göktaç Telmaç;
Kasım ayının güzelliklerini bize hatırlatırken çok da haklı nedenleri vardı. "Her zaman şunu düşünmek gerekir, iş yaşamımızın stresleri, beraberinde getirdiği depresif durumu üzerimizde taşımaya ne kadar istekliyiz? Aynı şeyi şunun içinde sorabiliriz: Hava biraz soğuk, renkler gri, hüzünlü olabilir ama hayatta yakalanacak mutluluklar da mı tamamen kaybolur?" Kendimizi hayatın güzellikleriyle birleştirmek güzeldir. Her mevsimin ve ayın farklı bir anısı olduğunu unutmayalım.
Bizi korkutan kabuslarda mevsimlerin günahı var mıdır? Diye düşünmek yerine nefes aldığımız her anın değerini daha iyi bilelim. Yaşadığımız hiçbir 'an'ın tekrarı olmayacağını hepimiz biliyoruz.
Üzerinden yıllar da geçse, yaşanmışlıklar hep canlıdır. Bir film şeridi gibi... Sonbahar ve Kasım ne güzel bir armonidir tüm hüzünlerine rağmen. İçinde küçük sevinçleri kabahatleri, yaramazlıkları, hataları, kırıklıkları, gözyaşlarını sakladığı için yüreğimizin "cam kırıklarıdır" Canımızı yakmadan üzerine hafif basarak geçelim bu ayın. Anılarımız ve olgunlaşmamız için varlığı bize lazım unutmayalım.