Bu haber, farklı her baba ve çocuğuyla gündeme geldiğinde ben aynı tepkiyi verdim...
Boşanmış bir anne babanın çocuğu "mal" değildir!
Ve o çocuğa, "mal" muamelesi yapılıp, icra memurları aracılığıyla, ebeveynlerine teslim edilemez...
Severek evlenen bir çift boşanıyor...
Aklı selim kadın ve erkekler, boşansalar da, aşkı sevgiyi rafa kaldırıp birbirlerinin hayatında çıksalar da, çocukları için medeni bir ilişki sürdürebiliyor...
Pek takılmıyorlar öyle, mahkemenin verdiği "şu gün, şu saatte, şu kadar görebilirsin" kararlarına...
Çocuğun, boşanan anne ve babasıyla ilişkisi özgürce sürüyor...
***
Ama bazı kadınlar ve bazı erkekler, ayrıldıkları eşlerinden "intikamı", o masum yavrular üzerinden alıyor...
Bir kadın, "anne" olduğunu unutup, ayrıldığı eşinin ortak çocuklarını görmemesi için elinden geleni yapıyor...
Bir baba, evladıyla birlikte olabilmek için yasal mücadele veriyor...
Tam tersi örnekler de var elbette...
Çocuğunun yüzünü görmeyen...
Ne ayrıldığı karısına ne de çocuğuna nafaka ödemeyen... Bırak mahkemenin belirlediği günlerde gelmeyi, baba olduğunu bile unutan "adam müsveddeleri" de çıkıyor...
Ama...
Türkiye gündemine gelen bir baba-kız sevgisi var ki, işte bu "velayet davası" önemli bir soruyu gündeme getiriyor...
Babayı sevmek suç mu?
***
Yağmur ve babasının acı öyküsünü okuduk geçenlerde...
Küçük kız, babasının yanından gitmemek, velayeti verilen annesiyle yaşamamak için isyan etti...
Kendisini babasının kollarından almaya çalışan annesine ve icra memurlarına, "Ben mal değilim" diye bağırdı...
Babası ağladı...
Yağmur ağladı...
Babasının iddiasına göre, Yağmur annesinin kendisini sürekli dövdüğünü söylemişti...
Yağmur evde dayak mı yiyor... Sevilip okşanmıyor mu... Yoksa, sadece babasıyla kalabilmek için mi bu iddiayı ortaya atıyor bilemem... Ama ortada bir gerçek var ki, onu da şu fotoğraf yansıtıyor işte...
Gerekçesi her ne olursa olsun, Yağmur babasının yanından gitmek istemiyor...
Küçük bir kız çocuğu, annesi yerine babasıyla yaşamak istiyor...
Peki suç mu bu?
Kanun emri mi, anneyi daha çok sevmek!
Bir çocuğun babasıyla daha düzgün bir ilişki kurması, annesinden daha iyi anlaşması mümkün değil mi?
Hayatın genel kural okları, "anneyi" gösterse de, bir çocuğun hayatında baba da çok önemli bir faktör değil mi?
Bir çocuk haftada 6 gün annesiyle yaşayıp, o haftanın sadece 1 günü, birkaç saatini babasıyla geçirince psikolojisi düzgün oluyor da; tam tersi durumda mı hayatı alt üst ediliyor!
***
Elbette, olması gereken bir çocuğun anne ve babasının yanında büyümesi...
Elbette olması gereken, bir çift boşansa bile, annenin de babanın da istediği zaman, çocuğun da istediği şekilde birlikte vakit geçirmeleri... Ama...
Çocuğunu değil, "kendini" ve "intikam" duygusunu düşünen anne babalara da bir "dur" demek gerekiyor...
Nitekim, dün bir açıklama yapan Aile, Çalışma ve Sosyal Hizmetler Bakanlığı, Yağmur'un velayet davasına müdahil olacağını açıkladı... Boşanmış çiftlerin çocuklarının icra dairesi aracılığıyla teslimi işlemlerinin, yeni yasama yılında TBMM'ye sevk edilecek kanun teklifi ile sona ereceği belirtildi...
Evet, birileri de Yağmur'a sorsun, kiminle yaşamak isteyeceğini...
Kimse, ona "dünyaya gelmek istiyor musun" demedi...
Ama, "Kiminle yaşamak istiyorsun" diye sormalı ve onun kararına saygı göstermeli...
Yağmur, babasını seviyor...
Ve "babayı sevmek" dünyanın hiçbir ülkesinde, yazılı hiçbir kanunda suç değil!