Çok değil, bundan 1 ay önce bambaşka şeyleri konuşuyorduk.
Ermenistan beraberliği ile tadımız kaçmıştı ki neticesinde de Stefan Kuntz ile yollar ayrıldı zaten. Sihirli bir dokunuş gerekiyordu.
Ve TFF'den Montella hamlesi geldi.
Her şey baştan aşağı değişti sanki. Evet Kuntz döneminde de önemli galibiyetler aldık ama son 2 maçta izlediğimiz takım sadece skor değil, heyecan da üretti. Sonunda da zor denilen oldu ve Millilerimiz kendilerini elemeler bitmeden Almanya'da buldu. Elbette şimdi kutlama zamanı. Sevinelim, doyasıya eğlenelim. Fakat, tadını çıkartırken geçmişten ders de çıkaralım. Evet orada olmak mühim. İlk etabı tamamladık.
2. etap lider tamamlamak olacak.
En önemlisi de tabii ki 3. etap.
Unutmak mümkün mü?
Son iki organizasyonda yani 2016 ve 2020'de yapamadıklarımızı yapma zamanı şimdi. Büyük ümitlerle gittiğimiz ve 3. tamamladığımız 2016'daki turnuvanın önüne geçen prim krizi tartışmalarını unutmak mümkün mü? Oysa yine çok heyecanlıydık.
Fakat hayat neşemiz hayal kırıklığına dönüşmüştü. Ardından son turnuvada yaşananlar. Yine gruptan çıkamadık.
Üstelik bu kez şampiyonanın en başarısız takımı olarak veda ettik. Sıfır puan eksi 7 averajla, kabus gibi bir turnuva geçirdik. İşte şimdi bu dersleri iyi çalışarak, havalara uçarak ama havalara girmeden, o kimi zaman bize zarar veren dev aynasını sandıklara kaldırıp, gücümüzü konsantrasyonumuzla birleştirip 1 adım öteye geçmeliyiz.
Daha sakatlıkları nedeniyle bu takımda oynayamayan oyuncular var. Onlar da formayı kapabilmek adına çok çalışacaklar. Vincenzo Montella'nın kısa süredeki tesirini görünce ve uzun sürede koyabileceği katkıyı düşününce elbette heyecanlanıyoruz. O yüzden gerçek turnuva takımı olabilmek için turnuvada da var olmak gerekiyor.
Zamanında yaptık, yine yapabiliriz.
Biraz daha fazla çalışmamız gerekiyor.
Çünkü örneklerle gördük ki elemelere yeten finallere yetmiyor.
Yolunuz açık olsun çocuklar...