Bir insan nasıl bu kadar kolayca ahlak denen ontolojik formatın dışına savrulabilir? Benim aklım almıyor doğrusu. Daha iki ay önce bu toplumun önüne cumhurbaşkanı adayı olarak çıktı. Kapsayıcı, kuşatıcı, ortak değerlere vurgu yapan bir söylemle sadece Kürtlerin değil, Türk kamuoyunun kafasında da pozitif bir imaj oluşturmayı başardı.
Türkler, PKK gibi hain bir örgüte dair duygularını muhafaza ederken bile ve üstelik onun 'sapına kadar PKK'lı' olduğuna dair en ufak bir kuşkuları olmadığı halde; sırf 'Kürt-Türk kardeşliği' adına ona kredi açtılar.
MHP'lilerin içinden bile ona oy verenleri gördük hepimiz.
Çünkü ortak değerlere saygılı söylemlerine inandırdı Türkleri.
Ama bu şirinlik siyasetinin üzerinden daha iki ay bile geçmeden o davranışların, o söylemlerin ve o PİAR'ın ne kadar sahtekarlık ve ikiyüzlülükten ibaret olduğu ortaya çıkıverdi.
Bir iyot gibi hem de...
Türkiye'nin hiçbir günahı yokken... Ve üstelik Kobani olayında üzerine düşen insani vecibeleri eksiksiz yerine getirmişken, "Türkiye PKK'ya niçin silah yardımı yapmıyor?" gibi ahmakça bir gerekçeyle insanları ayaklanmaya çağırdı.
Hem de parti tüzel kişiliyle yaptı bu kışkırtmayı...
Sonuç: Bu millete iki gün cehennem azabı çektirdiler.
Tam 24 insan evladı öldü.
İnsanların ekmek teknelerini yaktılar, yıktılar, yağmaladılar.
Dün milletin karşısına çıkmış ve bize bir sürü hikaye anlatıyor.
Boşuna konuşuyor, oysa bütün Türkiye gördü ki, o adam sadece yüzsüz değil, bana göre bir katil.
24 kişinin katili!..
O nedenle dün televizyonlarda izlediğimiz genç görünümlü siyasi yüz, insanlığın yüzkarası olarak belleklerde yerini çoktan aldı.
YAPILAN ŞEYİN ADI...
Bunun adı tam olarak ihanettir.
Ülkemizi, insanlarımızı, huzurumuzu taammüden hedef alan bir ihanet.
İhanet kelimesini kullanırken yüz kere düşünürüm ama HDP denilen terör yandaşı partinin yaptığı açık ihanettir.
Bir ülke düşünün ki, tarihinin en netameli döneminde, uluslararası güçlerle masaya oturacağı bir evrede, içerden, bir kısım kendi vatandaşları tarafından hançerleniyor.
Bir ayaklanma ve isyan denemesi yapılıyor.
Tarih bize hafıza kayıtlarımızı hatırlatıyor: Mustafa Kemal Paşa, Musul ve Kerkük siyaseti geliştirmeye çalışırken, Şeyh Said adındaki maşayı da bir isyan ihanetine koşmadılar mı?
Belli ki bu topraklarda bir kader olarak yaşanıyor ve yaşanacak ihanet geleneği.
PKK'NIN KURNAZLIĞI...
PKK'lı bölücü kafası aslında çok sofistike bir kafa değildir; akıl yürütme biçimi oportünist bilgi-işlem mantığıyla çalışır. PKK'lıların hepsi, en başta da Abdullah Öcalan, bir miktar "şizofren" bir ruh haline sahiptirler.
Analizleri 'septik' yaklaşımlara dayanır ve hep negatif akıl yürütmeler üzerine bir eylem programı yaparlar.
O nedenle, ne Barzani'ye ne de herhangi bir ülkeye güvenmezler.
Abdullah Öcalan'ın deyimiyle, başka ülkelerin istihbarat örgütlerine "kendilerini kullandırırlar ve onları kullanmaya çalışırlar".
Ancak PKK'nın çok başarılı olduğu bir husus vardır: yenilgisine mazeret bulmak veya yenilgisinin suçunu bir başka yere yıkmak.
İşte son olay bundan ibarettir.
İşin gerçeği şudur: IŞİD, yani Araplar, Irak'ta Peşmerge'yi, Suriye'de PKK ve uzantısı PYG'yi perişan etmiştir.
IŞİD karşısında hiçbiri direnememiştir. Amerikan uçaklarının bombardımanı olmasa, bir saatlik canları var.
PKK, bu onursuz mağlubiyetin sorumluluğunu 'bize silah vermedi' gerekçesiyle Türkiye'ye yıkmak istiyor.
Ayaklanmanın birinci gerekçesi bu kurnazlık.
İkincisi, PKK biliyor ki, Kobani düşerse, PKK'nın 'Özerk Rojova' fantezisi çökecek. Öyle ya, arkadaşlar orada özerk kantonlar kuracaklar ve sonra o modeli Türkiye'nin Güneydoğusuna dayatacaklar.
Hatırlayın, ağızlarındaki "özyönetim, özerklik, öz savunma güçleri" yavelerini.
Kobani düşerse, PKK'nın bu vizyon ve modeli de anlamsızlaşacak ve çökecektir.
Bu çöküntüyü perdelemenin en iyi yolu, Türkiye'nin huzuruna bozmak, canını acıtmaktır.
Dediğim gibi, PKK kafası hiç karmaşık bir kafa değildir; altı üstü 'dağ' kafasıdır.