Hep söylüyor ve bir kez daha altını çiziyorum; günümüz kadınları "iyi bir anne" değil. Bundan kastım çok korumacı veya yasakçı olmaları, küçükken çocuğun her isteğini yerine getirmenin doğru olduğunu düşünmeleri, kuralsız yetiştirmeleri, koydukları kuralları yine kendilerinin delmeleri, çocuğa insiyatif vermemeleri ya da başıboş bırakıp hiç ilgilenmemeleri.
Karşı çıkanlar varsa, bir test yapalım. Çocuğun her isteğini yerine getirmek mi doğru, ona kurallar koymak mı?
Örneğin markette, pazarda, sokakta çocuk gördüğü her şeyi istiyor ve alınmadığınızda ağlayıp, bağırıyor, yerlerde tepiniyorsa ne yapılmalı?
Bizdeki örnekler genellikle şöyle: Anne başlarda direnir, olmaz der, çocuğu o bölümden çekerek uzaklaştırmaya çalışır, sonra söylene söylene çocuğun isteğini yerine getirir ve istediğini alır.
Veya herkesin içinde tokat atar, döver ve kolundan çeke çeke bulunduğu yerden uzaklaştırır.
DOĞRU VE YANLIŞ
İkisi de yanlış. Bu duruma düşmemek için önlemi sokağa çıkmadan önce almak gerekir. Çocuk istenmeyen davranışı yapmadan önce onunla bir konuşma yapmak gerekir. Örneğin alışverişe çıkılacağı, evin ihtiyacı olan yiyecek veya giyecekler alınacağı, ona herhangi bir oyuncak veya ber şey alınmayacağı veya sadece bir şey alınmasına izin verileceği söylenir. Ya oyuncak ya şekerleme.
Çünkü ağladığında veya ısrar ettiğinde bundan hiç hoşlanılmadığı, bu durumda birlikte sokağa çıkmanın hiç keyifli olmadığı anlatılır. Ve "Sokakta benden bir şey istemek yok, anlaştık mı?" denir.
Bizler böyle yetiştirilmedik mi? Annelerimiz bize evden çıkmadan önce istemedikleri şeyleri sıralar ve dinlemezsek öyle bir bakış fırlatırlar ki, eve gittiğimizde cezalandırılacağımızı bilirdik. Bu ceza yöntemi, çocuk konuşmaya rağmen ağlayıp, ısrar ettiğinde alışverişi hemen bırakıp eve dönmek ve evde yaptığının yanlış olduğunu açıklamaya çalışmaktır.
CEZA NASIL OLMALI?
Ceza dayak atma veya odaya, tuvalete kapama gibi yöntemler uygulanarak değil, ders verici bir şekilde verilmelidir. TRT'de seyrettiğim "Süper Dadı" programında ceza sandalyesi uygulaması vardı. Söz dinlemeyen çocuk ceza sandalyesine oturtuluyor ve 5 dakika orada oturup düşünmeye, yaptığı yanlışı anlayıp özür dilemeye yönlendiriliyordu.
Uzmanların bir önerisi de yaptığı olumsuz davranışın etkilerini göstererek pişmanlık duymasını sağlamaya çalışmak. "Anlaşmamıza uymadın. Bu yüzden ben çok sinirlendim, alışverişi yapmadan eve döndüm ve ihtiyacımız olan şeyleri alamadık. Ayrıca anlaşmamızı bozduğun için ben sana artık güvenmiyorum."
Bu basit örnekten yola çıkarak bu konu üzerinde düşünmeye zorlamak istedim anneleri. Çünkü anneliğin ilk şartı çocuğu kabul etmektir.
Bunu da bir başka zaman konuşuruz.