Ne oluyor bize?...
Biz değil miyiz, kundakdaki bebeden başlayıp ölünceye kadar çocuklarının üzerine titreyen...
Avrupalı'nın, 18 yaşında, kaba tabirle kapının önüne koyduğu çocuklara, biz değil miyiz, yaşının her döneminde destek olan, sevgiye saran, bir dediğini iki etmeyen, hatta evlendiğinde bile hayata 1-0 önde başlasın diyerek, elinde kalan son parasıyla çocuğuna ev alan...
Evet bizlerden, babalardan söz ediyorum.
Hani çocuklarını yüreğine kazıyan, onunla dertleşip, sorunlarına ortak olan aile reisinden...
Bakar mısınız son günlerde yaşananlara... Bir üvey baba, hatta annesiyle de evlenmesine vesile olan lise çağında evladını, bir emaneti gözünü kırpmadan, sopayla vura vura bayıltıp kuyuya atıyor, ölümüne yol açıyor.
Yine bir başkası, damadını öldürüp kızını ağır yaralıyor ve bunu yaparken yüreği bile kanamıyor.
En vahimi de, eşini ve kızını hiç pişmanlık duymadan öldüren, sadist bir baba, sadist bir eş...
TAHAMMÜL SINIRI
Gazetemden bu acı haberleri okudukça, içim daralıyor, kahroluyorum.
Ama bir gerçek var ki, tahammül sınırlarını aşan bir süreç yaşanıyor. Babaların artık eli kanlı; eşini, çocuklarını "cinnet getirme" kılıfına sığınarak,yok ediyor.
Sonuçta kimisi ya kaçıyor ya da teslim oluyor.
Sonuçta hepsi de yargı önüne çıkıyor. Çoğu yakalanıyor ve ceza alıyor, hatta onlarcası müebbet...
Ya sonra...
Asıl mücadele ondan sonra başlıyor; vicdan muhasebesi...
Hiçbiri kaçamaz ondan... Vicdana hesap vermek, yargıya benzemez. Belki hakimi, savcıyı kandırırsın ama vicdanını susturamazsın.Hayatın boyunca, hatta ölene dek...
Asıl sorgu budur...
HAYAT ÖYKÜLERİ
Gazete haberleri bir yana, olayın gerçek içyüzü, satır aralarında gizli... Bunları açığa çıkarmak da, tecrübe ve toplumsal gerçekleri iyi irdelemekle mümkün...
Yeni Asır'da yıllardır sırt sırta çalıştığımız, mesleğinin büyük bir bölümünü geçirdiği Yeni Asır'da gerçek haberciliğin izini süren Mehmet Akyar, bir süredir, bu akılalmaz cinayetlerin iç yüzünü, "Haber Ötesi" köşesinde ele alıyor.
Duru Türkçesi ve araştırmacı kimliğiyle, haberlerde dile gelmeyen gerçekleri yansıtıyor okuyucusuna... Birçok kişinin "Bu kadar da olmaz" denilen olayları, haberci yönüyle hikaye ediyor ve ortaya, hani hep deriz ya, "hayatım bir roman" diye, işte o insan öyküleri bu köşede dile geliyor.
Mehmet'i köşesini yazarken izlerim çoğu kez, gözlerinin dolduğu da oldu, öfkelendiği de... İnanılmaz dikkatli ve sağduyudur. Hiçbir ayrıntıyı atlamaz.
O da benim gibi, "Bir baba, nasıl evladını öldürür, yavrusuna nasıl kıyar" diye yakınmıştır çoğu kez...
SAHİBİ DEĞİLİZ
Evlatlarınıza asla dokunmayın.
Fikriniz ayrı, hayata bakışınız ayrı, kimliğiniz ayrı olabilir. Zira her çocuk farklı bir dünya... Size benzemek, sizin düşlerinizi gerçekleştirmek, size göre düşünmek zorunda değil...
Biz onların sahibi değiliz.
Çünkü onlar da Allah'ın yarattığı can... Biz sadece bir aracıyız, onlar bize Allah'ın emaneti... Onlar Allah'ın çocukları, tıpkı bizler gibi...
Umarım bu delilik artık bir son bulur... Çünkü ben bir babayı, evladına kol kanat gererken görmek istiyorum artık, döverken, öldürürken değil...
Bir kez daha....
Unutmayın, evlatlarımız bize Allah'ın emaneti...