Mesele pahalı futbolcular alıp, astronomik rakamlarla takım kurmak değildir veya mesele rakamda büyük, icraatta küçük işler yapmakla da olmaz. Bu işler, "Verdim parayı, alırım kupayı" demekle de olmuyor. Mesele takımı bozmak değil, daha iyi takım kurmaktır, ekip olmaktır, bir olmaktır, pir olmaktır, savaşmaktır. Davaya inanmaktır, krampona kafa uzakmaktır. "Ben ağa, sen ağa ama bu ineği kim sağa!" misali hepsinden önce sahada savaşan oyuncuların olacak. Bir futbolcu alırken rengine, cinsine, görüntüsüne değil, yüreğine bakacaksın. Bu işler apoletleri takıp dolaşmakla olmuyor savaşçıları yaratmakla oluyor.
Şu bir gerçek ki Göztepe bugüne kadar hep tesadüflerle sonuca gitti ama futbol oynamadı, herkes kendini kandırdı sırtını şansa, kadere, kısmete dayadı. O da bir yere kadar götürdü. Altınordu maçında kedi pilav yemedi, Adana Demir maçında ise şapka çıktı, kel göründü. Zaten düne kadar alınan puanların, oynanan futbolla hiç karşılığı olmadı, olamadı. Ama bu gerçekler tesadüf skorlarla gölgede kaldı. İşin kanunu bu. İçinde futbolun olmadığı skor seni bir yere kadar taşır, ondan sonra tökezlersin, yolda kalırsın. Göztepe'ninki de işte böyle.
Ne diyeyim, "Bu ne hal?" diyesim var, "Bu oyunla mı şampiyon olacak, Süper Lig'e çıkacaksın" diye isyan edesim var. Ama olmuyor, olmuyor... Artık Leroy'la Vleminckx'te taşıyamıyor, Gosso'da Fusch'ta, Maah'ta Gökhan Karadeniz'de çare olamıyor. O yenilen gollere bir bak. Rezalet. Yazıklar olsun. Hiç olmayan iki pozisyonda rakibe ikram edilen goller ve sonrasındaki yüzler ve isimler. Neyse yazacak çok şey var ama içim almıyor. Sonuç olarak yine ümit ektik hüzün biçeceğiz herhalde. Kahroluyorum, Göztepe'ye çok kızıyorum, kızıyorum ama yine de daha az sevemiyorum.