İzmir'de "grevli" günler yaşıyoruz.
Ben ne işveren ne işçi kesiminin cephesinden bakacağım olaya...
O diyor "Ben şu kadar zam yaptım"; öteki "Eşit işe eşit ücret" diye bağırıyor...
İki cephe arasındaki trafiğin ortasında ise İzmirli kalıyor...
İzmir ulaşımında bu kentli neler yaşadı hatırlamak için, zamanda yolculuk yaparak geriye gidelim...
Yalnız makinenin ayarlarıyla çok oynayıp, "İpek Yolu"na uzanmayın!
Biliyorum, bugünlerde çektiğiniz çile nedeniyle, bir devenin hörgücünde yolculuk yapmak bile daha konforlu!
Olsun yine de abartmayın, birkaç yıl geriye gidiyoruz.
Yıl 2014... Aylardan Haziran...
İzmir Büyükşehir Belediyesi, "Toplu ulaşımda büyük dönüşüm" iddiasıyla yeni projesini açıkladı.
İzmir'de kent içindeki trafik yoğunluğu azalacak, duraklarda bekleme süresi kısalacak ve toplu ulaşımda alternatifler artacaktı.
İddia böyleydi.
Biz de sevinçli bir telaş içine girdik.
"Yav acaba nasıl dönüşecek ulaşım... Alternatif ne?
İzmir Körfezi'nde Venedik'te olduğu gibi gondollar mı çalışacak? Evlerimizden tahtırevanla mı alınacağız?
Güzelbahçe-Mavişehir arası Kentkart geçen helikopter falan mı çalışacak!" dedik.
Aaa, proje hayata geçince bir baktık hayaller F-16, gerçekler at arabası!
Ulaşım dönüşmemiş, küçülüp büzüşmüş!
Beğenmediğimiz otobüsleri mumla arar olmuşuz.
Tek vesait ile gidip gelebildiğimiz yerlere, aktara aktara 2-3 etapla ulaşır hale gelmişiz.
Ulaşımda, konfor dediğimiz kavramdan bir hayli uzaklaşırken, o dönem kendi çözümümüzü üretmeye çalışmıştık.
"Bütün mahalle bir kamyon alsak ve doluşup gitsek daha mı rahat ederiz" demiştik?
Kamyonla yolculuk da fena bir şey değildi! İlyas'ın kamyonunu hepimiz sevmemiş miydik! (Bakınız Selvi Boylum Al Yazmalım...) Sahi! Konfor neydi! Konfor, İzmirlilerin ulaşımı için "emek" harcamaktı!
Bizimkiler ise emek harcamaya pek niyetli değildi; işin kötüsü ortada alternatif sunacak bir Cemşit yoktu! (Filmi izlememiş olamazsınız değil mi!)
Aktarmaya, katlanmaktan başka yapacak bir şey yoktu.
Katlandık!
Ama İzmir ulaşım sahnesinin fonundan yükselen "Çile bülbülüm çile" melodisi bitmek bilmedi.
Bütün İzmirliler o çileli yolculuklarda, hep birlikte "Allah" diye bağırdık ama Aziz Başkan sürekli olarak, "Aaaa olmadı" diye tekrarlattı!
Kentkart sistemi değişti...
O kartları değiştirmek için kuyruklarda ömür törpüledik.
Tramvayın tam olarak ne işe yarayacağını anlayamadık.
Fakat, kesilen ağaçları, iptal edilen otopark alanlarını, sürekli değişen güzergahları, proje yapılırken kilitlenen trafiği idrak ettik!
Neyse. Elbet bir gün tramvay ile de buluşacağız. Bu böyle yarım kalmayacak!
Hımmm... Kalmaz mı dedim ben!
İzmir Metro'nun Üçyol-Üçkuyular arasındaki inşaatını hatırladım da, inşallah Zeki Müren yanılmamıştır! Buluşuyoruzdur!
Haydi bu kadar zamanda yolculuk yeter, kemerleri takın, geri dönüyoruz!
Yıl 2016... Aylardan Kasım...
İzmir ulaşımında değişen pek bir şey yok...
Sorunlar sürerken, bir de İZBAN grevi eklendi...
Şaptı şeker oldu derler ya, tam da o haldeyiz!
Olay niye çözümsüzlüğe sürüklenir?
Bu kriz neden masada bitmez?
İzmirlinin suçu nedir?
Vatandaşın "ulaşımdaki" çilesi tam olarak ne zaman bitecek?
Biri bitince, diğeri başlayacak mı?
Yoksa bu son mu?
Hayır son değilse, sahi biz ne yapalım?
Kamyon iyi fikir mi?
Malum kış geliyor... Develer, yağmurda gölete dönüşen yollarda ilerler mi?
Helikopter pahalıysa, dronlar bizi taşır mı?
Haydi hep birlikte, "Çile bülbülüm çileeee...."