Şeytanın hileleri

Allah (c.c.), yüce kitabı Kur'an-ı Kerim'de İsra Süresinin 53. ayetinde "insan için apaçık bir düşman" olarak bildirdiği şeytan, tüm hilelerini Peygamberimiz Hz. Muhammed 'e (S.A.V.) itiraf etti.
Şeytan ile yapılan görüşme Muhyiddin- i Arabi'nin Şeceretü'l-kevn isimli eserinde, "Şeytanın Hileleri" başlığıyla İbn-i Abbas (R.A.) Hazretleri'nden naklen rivayet ediliyor. "Bir gün Resulullah (S.A.V.) ile beraber ensardan birinin evine toplanmıştık. Tam bir cemaat olmuştuk.
"O sırada biri gelerek eve girmem için bana izin verir misiniz?
Benim sizden bir dileğim var, görülecek bir işim var" dedi. Resulullah (S.A.V.) Efendimiz:
"O, lain iblistir. Şeytandır.
Allah'ın laneti onun üzerine olsun..." Buyurunca hemen Hz. Ömer: "Ya Resulallah, bana izin veriniz, onu öldüreyim." dedi.
Resulüllah (S.A.V.) Efendimiz bu izni vermedi; şöyle buyurdu:
Dur ya Ömer, bilmiyor musun ki; ona belli bir vakte kadar mühlet verilmiştir... öldürmeyi bırak.
Sonra şöyle buyurdu: Kapıyı ona açın gelsin... O buraya gelmek için emir almıştır. Size anlatacaklarını iyi dinleyiniz...
ORUÇ ŞEYTANI BAĞLAR
Hz. Muhammed (S.A.V.) Efendimiz şöyle sordu: Madem ki sözlerinde doğru olacaksın. O halde bana anlat: Halk arasında en çok sevmediğin kimdir? "Sensin ya Muhammed... Allah'ın yaratıkları arasında senden daha çok sevmediğim kimse yoktur. Sonra, senin gibi kim olabilir ki" Resulullah (S.A.V.) Efendimiz sordu: Benden sonra en çok kimlere buğuzlusun ve sevmezsin?..."Müttaki bir gence ki... varlığını Allah yoluna vermiştir." Sonra kimi sevmezsin?
"Kendisini sabırlı bildiğim, şüpheli işlerden sakınan alimi." Sonra? " Sabırlı olan bir fakiri ki; ihtiyacını hiç kimseye anlatmaz...
Halinden şikayet etmez. " Peki bu fakirin sabırlı olduğunu nereden bilirsin? "Ya Muhammed, ihtiyacını kendi gibi birine açmaz, her kim ihtiyacını kendi gibi birine üç gün üst üste anlatırsa, Allah onu sabredenlerden saymaz. Sabırlı kimselerin işi buna benzemez. Hasılı onun sabrını; halinden, tavrından ve şikayet etmeyişinden anlarım. " Sonra kim?..." Şükreden, zengin.
"; Peki ama o zenginin şükreden olduğunu nereden anlarsın?;
" Onu görürsen ki aldığını helal yoldan alıyor ve mahalline harcıyor.
Bilirim ki o şükreden bir zengindir." Resulüllah (asv) Efendimiz:
"Peki ümmetim namaza kalkınca senin halin nice olur?
"Ya Muhammed, beni bir sıtma tutar. Titrerim. " ; Neden böyle olursun ya lain?... "çünkü bir kul, Allah için secde ederse bir derece yükselir." ; Peki oruç tuttukları zaman nasıl olursun? "O zaman bağlanırım. Ta, onlar iftar edinceye kadar." "Bilmez misin ya Muhammed, yalan bendedir ve ilk yalan söyleyen de benim.
Her kim yalan söylerse o benim dostumdur. Her kim yalan yere yemin ederse o da benim sevgilimdir.
Bilmez misin ya Muhammed, ben Adem'e ve Havva'ya yalan yere Allah adına and içtim.
;Muhakkak ben size nasihat ediyorum.
. ; dedim... Bunu yaparım, çünkü yalan yere yemin gönlümün eğlencesidir."
GIYBET - KOGUCULUK
​
"Gıybet ve koğuculuğa gelince...
Onlar da benim meyvelerim ve şenliğimdir."
NAMAZA KARŞI ŞEYTAN TUZAĞI
"Ya Muhammed, namazlarını tehir edene gelince... Onu da anlatayım. O, her ne zamanki namaza kalkmak ister; tutarım. Ona vesvese veririm. Derim ki:" " Henüz vakit var. Sen de meşgulsün; hele şimdilik işine bak. Sonra kılarsın." Böylece o vaktinin dışında namazını kılar... Ve bu sebepten onun kıldığı namazı yüzüne atılır. Şayet o kimse beni mağlup ederse ona insan şeytanlarından birini yollarım... Böylece onu vaktinde namaz kılmaktan alıkoyar. O bunda da beni mağlup ederse... Bu sefer onun hesabını namazda görmeye bakarım. O namazın içinde iken... "Sağa bak... Sola bak..." derim... O da bakar... O ki öyle yaptı... yüzünü okşar, alnından öperim. Bundan sonra ona: "Sen ebedi yaramaz bir iş yaptın." derim ve böylece onun huzurunu bozarım."
BİR AYET- İ KERİME

Kullarıma söyle: (İnsanlara karşı) en güzel sözü söylesinler. Çünkü şeytan aralarını bozar. Çünkü şeytan insanın apaçık bir düşmanıdır. (İsra Suresi 53)

BİR HADİS-İ ŞERİF

Kim Allah Teala yolunda bir gün oruç tutsa, Allah onunla ateş arasına, genişliği sema ile arz arasını tutan bir hendek kılar. (Tirmizi, Cihad 3, (1624))