Günahları örtün

Bizim doğru bildiğimiz yanlışlarımızdan birisi de insanlarla ilgili değerlendirmelerimizdir.
Çoğu kez önyargılıyız.
Bir tavrına bakıp insanları kategorize ederiz. Tanımak için fırsat tanımayız.
Güvendiğimiz birisi "iyidir" derse o bizce de iyidir, "kötüdür" derse o bizce de kötüdür artık. Birini karalamışsak, artık o ağzıyla kuş tutsa önemli değildir. İnsanlara mesai harcamak yerine, bir tanıdığımızın tanıklığıyla yetiniriz. İnsanların yanlışlarını anlamaya çalışmayız. Hele dinlemeye hiç vakit ayırmayız.
İslam tarihinin en sert insanı olarak bilinen ve "Ben kınından çıkmış bir kılıçtım.
Hz. Muhammed (s.a.v.) beni kınıma soktu" sözüyle de bunu itiraf eden Hz. Ömer'in yanına bir adam geldi ve şöyle dedi. "Bir problemim var, çözemedim, bana yardım eder misin" dedi. Hz. Ömer "anlat" deyince de anlatmaya başladı: "Benim bir kızım vardı. Onu cahiliye döneminde diri diri gömmek için toprağa koydum. Sonra da ölmeden çıkardım. Daha sonraki yıllarda önemli bir yanlışlık yaptı, zinaya düştü.
Yaptığı bu yanlışlık onu o kadar sıkıntıya düşürdü ki, intihar etmeye yeltendi. Damarlarını kesti. Onu zor kurtardık. Kızım bu hadiseden sonra tövbe etti. İyi bir yönelişle Allah'a yöneldi. Şimdi ise kızıma bir talip çıktı. Onu evlendireceğim. Kızıma talip olanlar ise bu olaydan -zinadan- haberdar değiller. Şimdi sana soruyorum ey müminlerin emiri! Ben ne yapayım? Damat olacak kişiye, kızımın bu olayını anlatayım mı yoksa susayım mı?" Kızın babasını büyük bir dikkat ve sabırla dinleyen Hz. Ömer, kızın yaptıklarını deşip hiddetleneceğine adama şöyle seslendi:
"Adam! Allah'ın örttüğünü, ortaya saçmadığını, sen mi deşifre edeceksin? Allah'a yemin ederim ki, böyle bir şey yaparsan, yani kızının açığını yayarsan seni bu ülkenin insanlarına rezil ederim. Git ve kızını başından hiçbir olay geçmemiş namuslu bir kadın gibi evlendir." (İbnül Cevzi, Menakıbı Ömer, s. 169) Hz. Ömer'in bu içtihadında günahlara karşı "settar-örtücü" olan İslam'ın derin izleri görülebiliyor. Çünkü yapısı gereği hesap soran, hiddetlenen ve dini koruma noktasında en toleranssız olan büyük bir şahsiyeti bu geniş yelpazeye çeviren Hz.
Muhammed'den (s.a.v.) başkası değildir.
Bu satırlar gayrimeşru bir ilişkiyi meşru görmek değil, kulu Allah'la muhatap etmeye bir çağrıdır. Bu teraziyi Hz. Ömer'den daha iyi kuracak insan herhalde zor bulunur.
YANGINDAN SONRA TEKRAR İNŞA EDİLDİ
İzmir'in İkiçeşmelik semtinde 832 ve 830 sokakta no:18 de bulunur. Mescidin bulunduğu yerde evvela Tuzcu-zade Şeyhül- kura Hafız Mehmet Efendi bir medrese inşa ettirmişti. Bir müddet sonra yine aynı hayırsever aileden Derviş Mehmet Ağa-zade Mehmet Paşa'nın kızı Ayşe Hanım 7 Haziran 1754 yılında medresenin yanına bir mescid yaptırmıştır. Fakat bu semtin geçirdiği büyük bir yangın sonunda mescid ve medrese harap olmuştur. Bu eserler bir dönem metruk hakaldıktan sonra 22 ekim 1771 yılında Ayşe Hanımın babası Tuzcu-zade Şeyhul-kura Hacı Hafız Mehmet Efendi tarafından bu eserler yeniden onarılmış ve tüm giderleri içinde mallarından bir kısmını vakfetmiştir. Tuzcu mescidi daha sonraki dönemlerde "Toraman Hacı Ali Mescidi" veya doğrudan doğruya " Toraman Mescidi" adını almıştır. Kargir olan mescit iki katlıdır.
GÖNÜL DOSTLARI
HZ. İMAM-I RABBANİ
Hindistan'da yetişen meşhûr İslâm âlimi ve büyük velî. Âriflerin ışığı, velîlerin önderi, İslâmın bekçisi, müslümanların baştâcı, müceddid, müctehid ve İslâm âlimlerinin gözbebeğidir, insanların i'tikâd, ibâdet ve ahlâk husûsunda doğruyu öğrenmelerini, öğrendikleri bu bilgiler ile amel etmelerini sağlayan, insanları Allahü teâlânın rızâsına kavuşturmak için rehberlik eden ve kendilerine "Silsile-i âliyye" denilen İslâm âlimlerinin yirmiüçüncüsüdür. İsmi, Ahmed bin Abdülehad bin Zeynel'âbidîn'dir. Lakabı Bedreddîn, künyesi Ebü'l-Berekât'dır. 971 (m. 1563) senesinde Hindistan'ın Serhend (Sihrind) şehrinde doğdu. 1035 (m. 1624)'de Serhend'de 63 yaşında iken vefât etti. Türbesi oradadır.