Anne- baba ve çocuk sevgisi

Anne kızını çağırmış ve ona "kızım ben seni çok seviyorum" demiş. Kızı da annesine "biliyorum anne, ben de kızımı çok seviyorum" demiş.
Oysa tüm anne babaların duymayı umut ettikleri yanıt "evet anneciğim ben de sizi çok seviyorum" sözcükleriydi. Ama ne yazık ki sevgi konusunda umut edilen ile gerçekler her zaman çakışmıyor. Genel bir kural olarak tüm anne babalar çocuklarını severler. Ama eğer anne babaların ruh sağlığı yerinde değilse çocuğuna sevgi veremez. Örneğin depresyonda olan bir anne kendi canının derdindedir. Kendi canının derdinde olan bir insan ilgi, yardım ve sevgi alma gereksinimi içindedir. Yani bir kişinin kendisi ilgi ve sevgiye muhtaç iken, çocuğu bile olsa başka birine ilgi ve sevgi veremez. Diğer yandan bir anne babanın çocuğuna sevgi verebilmesi için önce kendisinin, çocukluğunda kendi anne babasından sevgi almış olması gerekir. Çocukluğunda anne babası ile doyurucu bir sevgi ilişkisi yaşamış insanlar yetişkinlikte, çocuk sahibi olduklarında o çocuğa sevgi verebilirler. Sevgi alan insanlar sevgi vermeyi bilir. Eğer çocukluğunda anne babasından veya başkasından sevgi görmediyse sevgi veremez. İnsanın almadığı bir şeyi vermesi çok zordur.
Çocuklar yönünden ise anne babaya olan sevgi durağan değildir. Çocukların 1-2 yaşlarında iken anne babalarına büyük bir bağlılıkları vardır. Anne babaya muhtaçtırlar, koşulsuz bir bağlılık ve sevgi söz konusudur. Ancak 3-4 yaşlarında bağımsızlık uğruna ilk isyan bayrağı açılır. Daha sonra çocukların yaşamında belli bir sevgi duygusu varlığını sürdürse de asıl olan büyüdükçe sürdürülen bağımsızlık mücadelesidir. Anne baba çocuğun ihtiyaçlarını karşılayan evrensel vericidir. Önce can verir. Sonra süt ve besin verir. Onu korur ve güven verir. Daha sonra para verir. Yani onun bağımsızlık mücadelesine engel olunursa çocuk çok öfkelenebilir. Tüm yaşanmışları unutur ve sevgi diye bir duygudan eser kalmaz. Çocuğun anne babaya hiç sevgi hissetmemesi veya çok aşırı bir sevgi- bağımlılık içinde olduğu durumların da üzerinde düşünülmesi gerekir. Yani, muhtemelen yolunda gitmeyen bir şeyler bulunabilir. Genellikle biz annebabalar çocuklarımızın bize düşkün olmasından çok haz alırız ama aslında bağımsız olmaları onların ruh sağlığı açısından daha doğrudur.
Anne babaların çocuklarına hissettikleri sevgi ile çocukların anne babalarına hissettikleri sevgi aynı değildir. Normal olarak anne babaların hissettikleri sevgi daha kuvvetli ve yoğundur. Yani olması gereken, normali budur. Tabii ki çocuğu büyütünceye kadar birçok sıkıntı yaşadınız. Her türlü sorun bir yana çocuğunuz bir yana. Ve o çocuk hızla büyür. Bir süre sonra siz anne babalar sadece çocuklarınızın gereksinimlerini gideren bir para ağacısınızdır. Çocuğunuz tabii ki sizi sever ama harçlığını artırırsanız daha çok sever.