DÜĞÜNE GİDER GİBİ...

BİRLİKTE SON BİR YEMEK

6Şubat Pazartesi akşamı Çeşme'deki otelin restoranına el ele tutuşmuş yaşlı bir çift girdi ve denize en yakın bölümdeki masaya yerleşti. Kadın, siyah ince çorabın altına siyah topuklu ayakkabı giymişti. Üzerinde de siyah bir kazak vardı. Adam da siyah bir pantolon, siyah ayakkabılar ve siyah bir kazakla inmişti restorana. İkisi de çok şık giyinmişlerdi. Restorandaki diğer tatilciler ve çalışanlar, yaklaşık bir haftadır otelde kalan ve herkese çok nazik davranan bu çiftin yemeklerini yedikten sonra belki de el ele tutuşup sevdikleri bir dostlarının kızının düğününe gideceklerini düşündü. Oysa biraz daha dikkatli bakan bir göz, çiftin aslında yas tuttuğunu ileri sürebilirdi. Anlık bir kaybın değil, belki de artık sona gelmiş koca bir ömrün yasını... Hiç kimse, bu sessiz çiftin yemeğin ardından çıkacakları odalarında biri "otel yönetimine", diğeri "adli merciye" özenle iki mektup yazacaklarını, sevdiklerine facebook ve whatsapptan mesajlar göndereceklerini ve dünyaya veda etmeye hazırlandıklarını bilemezdi.
Hele Kanada'da yaşayan tek çocukları olan oğullarına yazacakları son mesajı kimse aklının ucundan bile geçiremezdi.

EN GÜZEL ANILAR

Yemeğin sonuna doğru en çok sevdikleri pastadan birer dilim alıp masaya döndüler. Bu sırada komşu masadakilerle bir süre sohbet ettikleri, şakalaştıkları duyuldu. Nazik ve hoşsohbet bir çiftti. Sonra yine gözlerini otel ışıklarının aydınlattığı denize çevirdiler. İkisi de Tarsus doğumluydu ve ikisi de denize aşıktı. Kadın ilkokul öğretmenliğinden emekli, kocası serbest meslek sahibiydi. Emekliliklerini geçirmek için Ege'nin en sessiz ve güzel tatil kasabalarından biri olan Akçay'a yerleşmiş, orada dostluklar kurmuşlardı. Bu dünyada en çok sevdikleri yer Çeşme'ydi. Gençlik yıllarından itibaren fırsat buldukça Çeşme'ye kaçar, tatillerini mümkün olduğunca Çeşme'de geçirirlerdi. Belki de en güzel anıları buraya aitti ve şimdi başbaşa son yemeklerini yerken, o güzel günleri hatırlıyor, hatırlatıyorlardı.

BAŞBAŞA SON BİR KAHVE

Saatler 21.00'i gösterirken, yemeklerini yedikten sonra lobiye geçtiler. Resepsiyondaki görevliyle ayaküstü sohbet edip şakalaştılar. 26 Şubat 1947 doğumlu Altan Çetin sade, 22 Eylül 1945 doğumlu eşi Ülker Çetin az şekerli birer kahve söyledi. Lobinin en sessiz köşesine çekilip kahvelerini yudumladılar. Yaklaşık yarım saat sonra bir haftadır konakladıkları 1508 nolu odalarına çıkmak için asansöre yönlendiler. Yapmaları gereken son bir iş kalmıştı. Son vedaların ardından "kimseyi yormadan, kırmadan, muhtaç olmadan" gideceklerdi.

İKİ MEKTUP, BİRKAÇ MESAJ

Ülker-Altan Çetin çiftini o gece saat 01.30'a kadar bir daha kimse görmedi. Odalarına çekilen yaşlı çift, "otel yönetimi" ne ithafen, çok düzgün bir Türkçeyle, ilk mektubu yazdı: "Yaşlılık ve hastalık sorunlarımızdan kurtulamıyoruz. Bu nedenle hiç kimseye muhtaç olmadan gitmeyi seçtik.
Yaptığımız şey için otelinizden ve güleryüzlü personelinizden özür dileriz. Kalan paramızı personele dağıtın. Diğer eşyaları ihtiyacı olanlara paylaştırmanızı rica ederiz. Ülker Çetin / Altan Çetin" Mektubu, 2 bin lirayla birlikte bir zarfa koyup kapattılar. İkinci mektubu "adli merciye"
yazdılar: "Hiç kimsenin etkisi ve müdahalesi olmadan hayatlarımızı sonlandırıyoruz. Bedenlerimizi 9 Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi'ne bağışlıyoruz. Lütfen gereğini yapınız. Çok mutlu bir yaşam sürdük. Kimseyi yormadan, kırmadan, muhtaç olmadan gidiyoruz. Ülker Çetin / Altan Çetin" Bu mektubu da imzaladıktan sonra zarfa koyup kapattılar.

TEK ÇOCUKLARIYLA EN ACI ANLAR

Sıra dostlarıyla vedalaşmaya gelmişti. Altan Çetin, facebook hesabından önce bir şarkı paylaştı, ardından "50 yıl birlikte mutlu yaşadıktan sonra şimdi onurumuzla gitme zamanı. Sizi seviyoruz. Hoşçakalın" yazdı. İki beğeni, bir paylaşım, üç de yorum aldı Altan Çetin'in bu paylaşımı: "Hayırdır???" Vakit gece yarısını geçmiş, tarihler 7 Şubat 2017 Salı olmuştu. Belki de kendileri için en zor mesajı, oğullarına gönderdiler: "Eşyalarımızı ve arabamızı sattık. Bankadaki paramızla birlikte ihtiyaç sahiplerine dağıttık. Geride hiçbir anı bile kalmadı. Şimdi gidiyoruz.
Hoşçakal." Mesajı, saat 01.04'te gönderdiler. Yanıt, iki dakika sonra geldi: "Hastasınız siz. Aynı anneannem gibi. Canlınız yetmedi kendinizi öldürerek de ağzıma s...n." Bu kadarla kalsa... Kalmadı... 01.10'da son bir mesaj geldi oğullarından: "Nefret ediyorum ikinizden de." Çetin çifti, bu mesajı da gördü, ama cevap yazmaya tenezzül bile etmedi.

NASIL GEÇTİ HABERSİZ

Saat 01.40 gibi Çetin çifti, Çeşme'deki otelin lobisinde son kez görüldü. Arka taraftaki restoranın kapısından ele ele tutuşarak çıkan ve sahile doğru yürüyen Ülker Çetin ile kocası Altan Çetin, daha bir saat önce dostlarıyla paylaştıkları "Nasıl Geçti Habersiz" adlı şarkıyı mırıldanıyordu.
"Nasıl geçti habersiz / O güzelim yıllarım / Bazen gözyaşı oldu / Bazen içli bir şarkı / Her anımı eksizsiz / Dün gibi hatırlarım / Dudaklarımda tadı / İçimde durur aşkı / Hani o saçlarıma taç yaptığın çiçekler / Hani o güzel gözlü ceylanların pınarı / Hani kuşlar ağaçlar binbir renkli çiçekler / Nasıl yakalamıştık saçlarından baharı / Ben hala o günleri anarsam yaşıyorum / Sanki mutluluğumuz geri gelecek gibi / Hala güzelliğini kalbimde taşıyorum / Dalından koparılmış taze bir çiçek gibi."

EGE, SAHİLE BIRAKTI

Dostları, sabah otel yönetimini aradı, Çetin çiftine ulaşamadıklarını, başlarına kötü bir şey gelmiş olabileceğinden endişe ettiklerini söyledi. Bunun üzerine yedek anahtarla 1508 numaralı odaya giren otel görevlileri, bozulmamış bir yatak, komidinin üzerine bırakılmış cep telefonları ve iki mektup buldu. Durumu hemen polise bildirdiler. Ege, denize aşık yaşlı çiftin cesetlerini, 9 Şubat 2017 Perşembe günü birer saat arayla konakladıkları otelin yakınındaki bir sitenin sahiline bıraktı. Polis ve sahil güvenlik ekipleri, hem denizde hem karada iki gündür kendilerini arıyordu. Bu nedenle Ülker Çetin ile Altan Çetin'in cesedini teşhis etmekte hiç zorlanmadılar.