Tamam mı devam mı?

Tamam mı, devam mı? Yani biriyle yolları mı ayırmalı, sebatla devam mı etmeli? Hele hele bu kişi, duygusal yatırımımızın yüksek olduğu biriyse...
Yani eş-dost, akraba, sevgiliyse! Belli ki o kişiye dair beklentilerimiz var. (Hayır hayır, hemen, ilişkiyi beklentisiz sürdürmeli dersine başlamayın! Kastettiğim bu değil.
Yani birinden çıkarı olmayı kastetmiyorum.) O kişinin bize düzgün davranmasını, gereken inceliği göstermesini ya da bazı kaba davranışlarda bulunmamasını, en azından bizim ona davrandığımız gibi davranmasını bekliyoruz. Öyle değil mi? En azından bunu itiraf edelim!
Verdiğimiz kadarı, anamızın ak sütü kadar helaldir bize. (Özellikle ast üst ilişkisinde olduklarımız amirimizi, para kaynağımız olan kişi de bu sınıfa girmiyor. Onları mecburen çekiyoruz, bildiğiniz gibi...) Bu durumda nasıl karar vereceğiz? İlişki kurduğumuz insana bağlı mıyız, bağımlı mıyız, nasıl anlayacağız? Madem ki istediklerimizi yapmıyor/ istemediklerimizi yapıyor (ikisi aynı kapıya çıkar) üç soru soracağız, beklentide olduğumuz kişiyle ilgili olarak...
Bizi (ve ihtiyaçlarımızı) anlamadığı için mi böyle yapıyor?
Bakın, bu sorunun yanıtından emin olmak zorundayız. Bir insanın, neden cezalandırıldığını bilmeye hakkı vardır.
Sessizce küsüp kenara çekilmeyin. İnsanların kabahatli olduklarını belirleyen şey, onların davranışlarından çok, bu davranışa yükledikleri anlamdır. Örneğin, bir ailede büyüklerin yanında sigara içmek ya da bacak bacak üstüne atmak ayıp iken, ötekinin evinde bu davranışların saygıyla bir ilgisi yoktur. Bu yüzden o kişiyi tatlı bir dille uyarıp kendisinden beklenileni anlatmalısınız.
Çoğu zaman şaşıracaktır. Çünkü o ailenin kültürel kodları böyle işlemiyordur.
Uyarın, böyle davranmasının sizin/ aileniz için öneminden söz edin ve ona bırakın.
Genellikle işe yarayacaktır.
Bizi (ve ihtiyaçlarımızı) sallamadığı için mi böyle yapıyor?
En kötüsü budur. Genellikle kişinin bizi önemsemediğini, ilk basamağı geçerek anlarız. Yukarıdaki durumu sorgulamış ve ondan beklentilerimizi yumuşak ve net bir dille anlatmışızdır. Buna rağmen omuz silkiyorsa, kendisinin cehenneme kadar yolu var.
Elinde olmadığı için mi böyle yapıyor?
Eğer ilk bir iki seferinde uyarılmış ve hala böyle davranıyorsa ve hala sizi önemsediğini söylüyorsa emin olmanız gerekir.
Gerçekten yapısı böyle olduğu için elinde olmadan mı bu davranışı sergiliyor? İstediğiniz şey, bu insanın doğasına uygun mu?
İmkanlarını ve kapasitesini aşıyor mu? Ona rağmen, bunları bile bile mi bu talepte bulunuyoruz? O zaman bu insanı ne kadar istediğimize bakıp isteklerimizi bir tartıya koyacağız. Ağır çeken tarafa gideceğiz. Ya da o kişiyi vıdı vıdı yaparak üzmeye devam etmeyeceğiz. Demek ki adı Hıdır, elinden gelen budur.