Tek yıl içinde üç madalyayı göğsüne taktığı formadan, ani bir kararla postalanan Hamza olayı, yutağımın sol alt köşesine, 'cuuk!' diye takıldı, iyi mi? Ne içsem, ne yesem gitmiyor bir türlü! Hani; on operatör doktor, yirmi belediye çalışanı ve iki eksvatör getirseler çıkmayacak, oynamıyacak yerinden...
Yetmiyormuş gibi Sneijder efendinin, fazla antrenman yapmadıklarına dair acılı açıklaması, ciğerimin üzerine avuç avuç atılan bir zehirdi sanki(!) Hoş; operasyonun bambaşka ekonomik bir boyutu var ki, evlere şenlik mi, şenlik(!) Onca alacağını sırf 'delikanlılık!' uğruna bırakan Hamza... Başarıların devamı için, transfer gerektiğini bastıran Hamza... Ve, veee! Bu bağlamda ayrılırken, tüm alacaklarını silerken, gırtlağa kadar borç batağında olduğunu bile bile gelen Mustafa Denizli'nin alacağı miktara, bir bakar mısınız lütfen? Keyfim kaçık! Nankörlüğün bu denli hızlandığı, bu denli acıktığı ve bu kadar acımasızlığa karşın, yaşamımın vazgeçilmez unsuru çok sevdiğim şu futboldan soğuyorum, yavaş yavaş... Anlayacağınız, içimdeki duygular şelale... Bir tarafta, teknik direktörlerinden kurtulmuş ve şikayetçi nankör futbolcular... Bir tarafta, hiç bir sorumluğu olmayan ''taze!' teknik adam... Sanırım diğer tarafta, uyguladığı yanlışlardan dolayı galibiyeti meraklı gözlerle bekleyen ve futbolun 'F' sinden anlamayan bir başkanın hali, maçı izlerken ayrılmıyor gözümün önünden.. Burak'ın öne geçirmesi... Hakan'ın beraberliği... Hakan'ın üç puanlık vuruşu sonrası tahmin ediyorum Mustafa Denizli, bildiği bütün duaları okumuştur, arka arkaya! Titi'nin beraberlik golü ardından da Dursun Başkan, sanırım hatim indirmiştir, karşılaşmanın böyle sonuçlanması adına (!)
