Güneydoğu'dan dün gelen ölüm haberleri herkesi üzdü. Referandum sonuçları Kürt sorunu dediğimiz meselenin çözümünü kolaylaştırıcı bir atmosfer yaratmıştı. Aslında böyle bir hava oluşmasının nedeni şuydu: PKK referandumu boykot ederek taktik bir üstünlük sağlamayı amaçladığı siyasetinde beklediği sonucu elde edemedi.
Çünkü, referandumda Kürtlerin çoğu sandığa gitmiş ve "evet" oyu vermiştir. Bu "evet"lerin manası şudur: "Biz açılım politikalarını destekliyoruz ve sorunlarımızı Türkiye vatandaşları olarak çözmek istiyoruz."
Aslında Güneydoğulu vatandaşlarımızın ortaya koyduğu bu irade Türkiye'nin birlik ve bütünlük davasının sahipleri arasında sadece Türkler değil, Kürtlerin de olduğunu gösteriyor. İşte PKK'yı paniğe sevk eden atmosfer bu. Çünkü, PKK açık bir şekilde hükümetin açılım politikalarını kendisi için tehdit görüyor. MHP liderinin bütün beyanlarının aksine, İmralı'da yatan hain yanına giden herkese, "Bu Tayyip Erdoğan beni yok etmek istiyor. Bu açılım siyaseti PKK'nın ve benim tasfiyem içindir" demektedir. PKK'nın internet sitelerine girenler örgüt liderinin bu ruh halini görebilir.
***
Boykotun başarılı olduğuna ilişkin bazı yorumları hayretle izliyorum. Televizyonlar analitik düşünme yetisine sahip olmayan adamlardan geçilmiyor. Mukayese bilmeyen, siyaset sosyolojisi bilmeyen, rakam okumaktan aciz bir dolu laf ebesi günlerdir bize PKK'nın boykotunun başarılı olduğunu anlatmaya çalışıyor.
Oysa PKK'nın bu siyasi eylemi başarısız olduğu için daha dün en iyi bildikleri ve başarılı oldukları alana tekrar rucü ettiler; teröre yöneldiler. Çünkü artık biliyoruz ki, PKK terör grafiğini yükselttiği ölçüde batıda dikkate alınan bir örgüt olarak ortaya çıkıyor, bir; ikincisi, PKK demokrasi oyunu oynayarak Kürtleri güdemeyeceğini görüyor. Diğer bir deyişle, PKK düşünmektedir ki, Kürtler ancak PKK'nın bölgeyi terörize etme gücüyle kontrol altında tutulabilir, sevk ve idare edilebilir. Yine referandum sonuçları ve boykot ilişkisine dönersek: 2007 referandumunda Diyarbakır'da katılım oranı yüzde 52 idi. Referandumların referandumlarla kıyaslanması bilimsel bir zorunluluktur. 12 Eylül'deki oylamada Diyarbakır'da yüzde 35 "evet" oyu çıkmıştır. Birçok kimse "hayır" oylarından sonra geriye kalan yüzde 60'ı boykotçuların oyu olduğunu sanıyor ki, yok öyle bir şey. Boykot olmasaydı zaten katılım oranı yüzde 60'ı geçmeyecekti orada. Hakkari gibi, Şırnak gibi kontrolü kolay birkaç küçük ilde boykot başarılı olmuştur ancak Güneydoğu'nun büyük kısmında PKK siyaseti hezimete uğramıştır. Grafiklere bakarak, "Türkiye üçe bölündü" diye abuk sabuk konuşan adamların söylediklerinin aksine, 12 Eylül referandumu Türkiye'nin milli birlik kapasitesinin yüksekliğini ortaya koymuştur ve bu durum sevindiricidir.
CHP, MHP'ye dua etsin...
İzmir'de bir tartışmadır gidiyor. "Hayır"cı CHP'nin İl Başkanı yine kendileri gibi "hayır"cı MHP'lileri, "Siz yeterince çalışmadınız ve 'evet' verdiniz" diye suçluyor. CHP İl Başkanı bu iddiasını hangi veriye dayandırıyor bilmem, ancak fena halde yanıldığını söyleyebilirim. İzmir'de sandıklar açılırken yapılan bir sandık başı araştırmasının rakamları var.
Buna göre "evet" cephesine kaymalar bal gibi CHP'den olmuş. Özellikle bir önceki seçimde CHP'ye oy vermiş kadınlar ve alt gelir gruplarının bir kısmı oylarını "evet" yönünde kullanmış. Çok ilginç, MHP seçmeni başka şehirlerde partilerinin isteğinin aksine "evet"e yönelirken, İzmir'de kararlı bir biçimde, "hayır" pozisyonunu korumuş. Dolayısıyla benim gördüğüm veriler CHP İl Başkanı'nın ileri sürdüğü görüşleri desteklemiyor. Diğer bir ifade ile MHP İzmir'de "hayır" tarafında sağlam durmuş. Zaten MHP başka yerlerde olduğu gibi, İzmir'de de çözülseydi "evet" oylarının yüzde 40'lara çıkması hiç şaşırtıcı olmayacaktı.