Halil Cibran. Lübnan asıllı Amerikalı şair, filozof, ressam. 1883 doğumlu. Yapıtları hem döneminde hem günümüzde hem de gelecekte ses getirecek türde. Ben de aklın tutulduğu, sağduyunun yitirildiği bir ortamda ondan medet umuyorum.
Sözü onun "Haberci" adlı kitabında yer alan aynı adlı mesele (eğitici hikaye) bırakıyorum...
"Sen kendinin habercisisin ve diktiğin kuleler kendi dev-özünün dışında yapılardır. Ve o öz de ayrı bir yapı olacak.
Ve ben de kendimin habercisiyim, çünkü gün doğarken önünde uzayan gölge, öğle saatlerinde ayaklarımın altına çekilecek.
Başka bir gün doğumunda başka bir gölge uzanacak önümde ve o da başka bir öğlende toplanacak.
Biz her zaman kendi habercilerimizdik ve bundan sonra da her zaman kendi habercilerimiz olacağız.
Ve topladıklarımızın ve toplayacaklarımızın hepsi henüz sürülmemiş tarlalara ekilecekler.
Biz hem tarlalar, hem çiftçiyiz, hep toplanan, hem toplayamaz.
Sen, siste dolanan bir arzu olduğun zamanlar ben de dolanan bir arzu olarak oradaydım.
Sonra birbirimize aktık ve isteklerimizden düşler doğdu.
Ve o düşler sınırsız zamandı ve ölçüsüz boşluktu.
Ve sen Yaşam'ın titreyen dudaklarında sessiz bir söz olduğun zamanlar ben de başka bir sessiz söz olarak oradaydım.
Sonra yaşam bizi söyledi ve biz dünün anıları ve yarının arzularıyla zonklayan çağlara indik, çünkü dün fethedilen ölümdü ve yarın ardına düşülen doğumdu.
Ve şimdi biz Tanrı'nın ellerindeyiz. Sen O'nun sağ elinde bir güneş ve ben sol elinde bir dünyayım. Sen hala benden daha fazla parlamıyorsun.
Ve biz, güneş ve dünya, daha büyük bir güneşin ve daha büyük bir dünyanın başlangıcıyız. Ve biz her zaman başlangıç olacağız.
Sen kendinin habercisisin, bahçemin kapısından giren yabancısın sen.
Ve ben de her ne kadar ağaçlarımın gölgesinde otursam ve hareketsiz gözüksem de, kendimin habercisiyim."