Beşiktaş'ın, kaç gündür süregelen şu 'stat' meselesi... Fikret Orman, özelliklerini anlattıkça inanın, içim kıpır kıpır kıpraşmaktaydı o an...
Doğaçlama, neler geçiverdi aklımdan, neler neler? Mesela; Quaresma'nın kucağına aldığı o bebe, niye ben değildim? Yahut; İstiklal Marşı'nı ciğerinden okuyan o minik çocuğun, niye yerinde ben olmamaydım? Ya da, kenarda bir top toplayayıcı? Ama, dün akşama ilişkin isteklerimin en arsızı, böylesi bir tarihi gün de, o formayı giyen ve ilk golü atan Gomez'in yerine olan adam, niye değildim ki?
Müthiş hızlı başlanan oyunda Beşiktaş, 'Mahşerin Atlıları!' misali saldırı üstüne saldırı gerçekleştirirken, ruhu sahanın her yerinde olan ve 1-0 öne geçilen dahası rakip, çok sevdiğim kardeşlerim Hamza ile Yıldırım (Uran) olmasına rağmen, şu karşılaşmanın bir ferdiydim artık... Bu kadar hızlı, sayısal olarak çok fazla hücum geliştirilmesine karşın Traore imzalı o şık gol, aniden nasıl da düşürüverdi suratlarımızı!
Emeğe saygım sonsuzdur fakat dün, ilkleri yaşayan ve stadı gümbür gümbür dolduran vefakarlar adına akşam, harbiden kazanmasını istedim Beşiktaş'ın... Kükreye kükreye gelişen ataklar, Bursaspor'un müthiş direnci ve çılgın ilerleyen bir ikinci yarı ilerlerken, oturamıyordum yerimde... Alexis'in golüyle, fırlamışım ayağa... Barış Şimşek'in öncesinde veremediği penaltı sonrası, bedel ödemek adına yine Sosa'nın düşürüşülüşüyle çaldığı penaltının gole dönüşmesinin akabinde, tarifsiz duygular içindeydim.
Quaresma'nın kucağındaki bebe, yıllarca saklayacak fotoğrafını... Top toplayıcılar, yaşadıklarıyla, ileriki günlerde belki birer futbolcu olacaklar... Tribünleri dolduranlar, torunlarına anlatacaklar, tarihe olan şahitliklerini... Ben, futbolcu olmaktan öte, İstiklal Marşımız'ı ciğerinden okuyan altılı yaşlardaki o sarışın aslana imreneceğim..