Gözyaşlarına inanmıyorum. Çok oldu bırakalı, sahte ah vah'lara inanmayı.
Umran, fotoğrafı ve videosuyla çok etkiledi bizi. Neden bu kadar etkilediğini düşündüm, öyle ya yılllardır hem ülkemizde hem dünyada ölen, yaralanan, bir çöp poşeti gibi kıyıya vuran bebek bedenlerini görüyoruz...
Halep'te ambulansa bindirilmek üzere oturtulduğu koltukta olup biteni anlamaya çalışan, küçücük bedeniyle dünyayı taşır gibi vakur bekleyen 5 yaşındaki çocuk neden dünyayı bu kadar sarstı?
Kıyıya vuran Aylan kadar hem de.
Aylan'dan daha etkileyici bir fotoğraf göremem sanıyordum, gördüm işte.
Yüzünün tamamı kan içinde, simsiyah toza bulanmış bedeni, çıplak ayakları, biri neredeyse tamamen kapamış minicik gözleriyle, başından eline bulaşan kanı silmeye çalışan Umran, suratlara tokat gibi bir sessizlik indirdi de ondan...
ÜZÜLÜRLER AMA EL UZATMAZLAR
Ağlamayan, zırlamayan, canı yanmayan bir çocuk.
Sizinkinin/bizimkinin eline diken batsa dünyayı ayağa kaldırır biliyorum, istediği dondurmayı, oyuncağı almayın hele.
Akıllı telefon bağımlısı ya çocuğunuz, istediği an vermeyin eline bakın ne oluyor, hayatı burnunuzdan getirmiyor mu?
Umran sessizliğiyle, akmayan gözyaşlarıyla nasıl bir etki yarattı farkında mısınız?
Aylan'ın haberinden sonra da yazmıştım, inanmam timsah gözyaşlarına.
Üzülür, üzülür gibi yapar ama evinin önünde gördüğü zaman "Bu Suriyeliler de her yerde, ne diye aldılar memlekete" diye söylenirler.
İstanbul'da çok kişiden duydum, tavırlarına şahit oldum, evini, barkını, yuvasını, ocakta aşını bırakıp gelen insanlara pislik muamelesi yapanları...
Aylan'a üzüldüler ama elini açıp arabanın önüne atılan aç çocuklara bir simit almadılar...
BUGÜN YAŞIYOR UMRAN, PEKİ YARIN?
Ölene vah vah demek kolay, yaşarken ne yapıyorsunuz bu çocuklara? Sisteme lanet olsun, silahlara, silah üreten ve satanlara, kahpe dünya düzenine.
Biz büyüklere, yetişkinlere, biz çocukken dünyayı bu hale getirenlere...
Umran ağlamıyor bile, belki şoktan, belki paralize olduğundan.
Ama ağlamıyor işte, öyle bakıyor etrafa.
Evi başına yıkılmış, ailesi yok, okulu, yemeği yok, annesi nerede kim bilir, yarını var mı bilemiyor.
Kafasından akan kana ne diye ağlasın ki!
O akan kan en basiti, az sonra bir görevli alıp başına dikiş atacak en kötü.
Kanı silecekler, yüzü eski haline gelecek üç beş güne.
İç savaş ne berbat bir şey, Esed ne berbat bir adam. Dünya, güzel gezegenimiz ne rezil bir yer oldu böyle.
O fotoğraflara bakıp görüntülere kahrolanlar var, onu da biliyorum, ülkemizde yaşatılmak istenenlerin farkında olanlar var; benzer bir iç savaş çıksın diye yırtınanlar olduğu kadar...
Doğu'da çocuklar ölüyor, yıllardır ölmeye devam ediyor, onların fotoğrafları yok diye mi görmezden geliniyor bilmiyorum.
Empati ne kadar uzak bir kavram oldu insanoğluna, kaç bin kişi öldü terör sebebiyle, kaç can heba oldu...
Umran ağlamayarak büyük bir ders verdi dünyaya, o evladın akmayan gözyaşı, içimizde nehir oldu taştı, o nehirde boğulsun tüm kötüler, kötü düşünenler, savaş şakşakçıları, terör yandaşları...
Umran, şimdilik yaşıyor, yarını bilmiyoruz....