Arkadaşım Gürkan eskiden de iyi bir babaydı. Disiplinli, çocuklarına kural koyan, yani nerede, ne zaman ne yapmaları gerektiğini öğreten ve bu kurallara uyulması için kararlılık gösteren, yani gerektiğinde ceza veren, ceza derken dayaktan söz etmiyorum, yaptırım uygulayan bir baba.
Ama bakımda esas yük her ailede olduğu gibi annedeydi. Beslenmelerinden arkadaş ilişkilerine, hangi okula gideceklerinden ders çalışmalarından, sanat ve kültür etkinliklerinden ergenlik sorunlarına kadar her konuyla anne ilgileniyordu. Baba da bu eğitim ve etkinlikler için para kazanmakla uğraşıyordu.
Son bir yıldır çocuklarıyla daha yakın ilişkide.
Çocukların eğitimi için ABD'ye gittiler.
Anne Leyla üç aydır Türkiye'de olduğundan çocuklarla Gürkan ilgilenmek zorunda kaldı. Yani bugüne kadar hep anne erkenden kalkar kahvaltıyı hazırlar, çocukları sırasıyla okula gönderir, geldiklerinde önlerine yiyecek bir şey koyar, onlar yokken evi toplar ve çamaşırları yıkar, ütülerdi. Anne yokken bu görevi baba üstlendi.
BİRLİKTE ZAMAN GEÇİRMEK
Ve ne oldu dersiniz? İlk kez çocuklarla ayrılıktan çok etkilendi. Ki bugüne kadar iş gereği sürekli seyahat eden ve bazen 3-4 ay yurt dışında kalan bir babayken, çocuklarla yakın ilişkiye girince, onların her sorunuyla ilgilenince, yani annelik yapınca, pek çok anne gibi onlardan ayrılmakta zorlandı.
Şimdi burada sözü hem uzman hem baba olan birine pedagog Yankı Yazgan'a bırakıyorum.
"Anne-baba ile çocuk arasındaki bağı oluşturan etkenlere yakından bakarsanız, 'birlikte zaman geçirmek' etkeninin babalar tarafında pek kısıtlı olduğunu görebilirsiniz" diyor. Yani annelerin çocuğu dokuz ay karnında taşımakla başlayan yakın ilişkilerinin, "emzirme, bakım" gibi yoğun dikkat ve emek gerektiren, tümüyle zamana dayanan tipte olduğuna dikkat çekiyor.
Kadınların "annelik" hormonları gebe kalma fikriyle salınmaya başlıyor ve gebelik ilerledikçe, anneler havaya girerek, kendi ruh hallerini, bebeğin yoğun emek ve özveri gerektiren bakımına hazırlıyorlar.
MUTLU BABALAR
Bebek doğduğunda annenin kendisini ona adaması, ondan başka bir şeyle pek az ilgilenebilmesi bu durum sayesindedir. Annelerin çocuğa duydukları aşk derecesindeki bu ilgiyi adeta tahrik eden hormonal değişiklikler, ne yazık ki, babada mevcut değil.
Ama işte yukarıdaki örnekte görüldüğü gibi çocuklarıyla yakın ilişkide olan ve onların her türlü bakımlarıyla ilgilenen babalar, hormonsuz olsalar da çocuklarıyla annevari bir ilişki kurabiliyorlar.
Yazgan'ın babalara önerileri de çocuklarıyla daha çok zaman geçirmeleri. "Aceleci olmadan daha bebekken, her gün, düzenli olarak birkaç dakika geçirin, zaman tanıyın ve zaman ayırın. Süreç kendiliğinden ilerleyecektir" diyor. Bebekleriyle zaman geçiren, onların gündelik ihtiyaçlarını karşılayan babaların çocuklarına zarar vermediklerini hatırlatıyor.
Yani onlara şiddet uygulamıyorlar veya onları zorla çalıştırmıyorlar vs. Üstelik çocuğuyla beraber olmaya, çocuğundan öğrenmeye açık olan babaların kendileri de daha mutlu olmayı öğreniyor. Daha ne olsun?
Baba olmanın sorumluluğunu bilen tüm babaların geçmiş Babalar Günü kutlu olsun.