Toplumu aydınlatan insanlar, onun için bir şeyler yapan, bir şeyin ucundan tutup göstermelik değil, sahiplenerek, emek vererek, tabana yaymaya çabalayan kişilerdir.
Bu ise sabır gerektirir, idealizm şarttır. Böyle olunca da umut hep vardır, hep olacaktır.
İşte bu isimlerden biri de, sizlere bir süre önce kitapsever olarak tanıttığım Nurgül Özalp...
Hani emekli maaşının bir kısmını kitaba ayıran, okulları dolaşarak küçüklere onları dağıtan bir Karşıyakalı...
Yıllardır bu özveriyle yaşıyor oturduğu Alaybey semtinde ve hala bıkmış, usanmış değil... Hala ve daima diyerek, sağlıklı bir toplumun temellerini çocukların atacağına inanarak, onları kitapla buluşturuyor.
***
Nurgül hanım, bütün bunların ötesinde kitabın değerini ortaya koymak ve ne kadar önemsenmesi gerektiğini hissettirmek için ilginç bir defileye de öncülük etmeyi planlıyor.
"Kitap başımın tacı" adı verdiği etkinlik, Nurgül hanımın kitap dünyasına katacağı özel bir armağan aslında...
Olayın "fikir insanı" o...
Genç kızlar, kadınlar, erkekler başlarında 5 kitapla kırmızı halıda yürüyüp podyuma çıkacak ve halkı kitap okumaya davet edecekler.
Etkinliğin önümüzdeki ay Yeni Foça'da gerçekleşeceği ve topluma özel mesajlar vereceğine inanıyorum.
Foça Belediye Başkanı Gökhan Demirağ'ın da bu özel etkinliğe sahip çıkacağı ve destek vereceğine inancım sonsuz...
Böylece, Foça'nın adını sadece Türkiye değil dünya da duyacak. Çünkü insanlığı "toplumsal bilince" davet eden böyle farklı bir etkinliği daha önce ne gördüm, ne duydum.
***
Fikir hırsızlığının moda olduğu günümüzde, olayı derinlemesine anlatmak yerine, yaşamamız gerektiğine inanıyorum.
Kısaca "Podyumda kültür yürüyüşü" amacını taşıyan bu bilgi alışverişi, günümüzde en çok pompolanan "toplumu uyutma" taktiğine bir tepki olarak kentler tarihindeki yerini alacaktır.
Kitap okuyan, bilinçli bir toplumu, hiçbir görüş, hiçbir inanç hiç kimse yıkamaz.
Bu tarihsel bir gerçek.
Nurgül Özalp'ın bu özel çabası da kuşkusuz geleceği aydınlatacaktır.
Yeter ki destek verelim, yanında olalım.
GÜNÜN SÖZÜ
Vicdan, başkalarının size söyleyeceklerini önceden fısıldayan duygudur.
J.H.Temple
Yalçın Menteş'in feryadı
Yalçın Menteş'i epeydir görmüyorum. İstanbul'a yerleşti yerleşeli pek görüşümedik. Ara sıra yazın Gümüldür'deki yazlığına gelir, bu süreçte İzmir'in çeşitli ilçelerinde oyunlarını sahnelerdi.
Bu sayede görüşürdük Menteş'le... Sohbet eder, şakalaşır, o İzmirli edasıyla sevecen mesajlar verirdi bana, bizlere...
***
Onunla samimiyetim yıllar öncesine dayanıyor. Onun gazetemizin Pazar ekinde köşe yazdığı günlere... Köşesinde esprili, nüktedan yazılar yazardı, belli bir okur kitlesi oluşmuştu. Zaman zaman kızardık ona, yazılarını geç gönderiyor, iki ayağımızı bir pabuca sokuyor diye...
Şeker hastasıydı ama kimseye belli etmezdi. Oyunculuğuna zarar gelsin istemezdi.
Mesleğini çok severdi, sahnede yaşlanmak isterdi.
Hastalığı ona en büyük oyunu oynadı ve bir bacağını kaybetti.
Onu çok iyi tanıdığım ve duygusal kimliğini bildiğim için, çok zor günler geçirdiğini biliyorum.
Sanatçı arkadaşları, dostları hep yanında ama o yalnızdır, çaresizliği sevmediği halde...
Önceki gün okudum, kesilen bacağını geiri istiyormuş sevgili dostum...
Hiç şaşırmadım. Onun gibi sahnede ölmek isteyen her sanatçı isyan eder bu duruma...
Yine de üzülme Yalçın Menteş, o zor günleri atlattın ve hayata tutundun ya en büyük armağan budur sana...
Sen Yalçın Menteş'sin, bunu da atlatırsın.