Ötekileştirmek kelimesine ne kadar aşinayız değil mi! Her türlü tartışmada dillendiriliyor, 'Başkalarını (ya da beni, onları) ötekileştirmeyin' gibi cümleler sarf ediliyor, sinirli sinirli tavırlarla.
Peki, ben size desem ki; öteki diye bir şey vardır. Ve asıl sorun ötekileştirmek değil, ötekini kabul etmemektir! Ne diyeceksiniz...
Ben size göre ötekiyim, siz bana göre, herkes bir diğerine göre 'öteki'. "Ötekileştirmeyin, biz hepimiz aynıyız" diye direnenler, 'ötekileştirme olmasın' inadında sabitlenenler, 'Hepimiz aynı olalım, robotlaşalım'ı isteyen berbat bir zihniyetten öte bir şey değildir. Ne diye aynı olalım, ne diye anlatsanıza?
Öteki diye bir şey vardır. Aynı evde yaşayan aynı karından çıkan iki çocuk bile ötekidir bir diğeri için. Bu kötü, rezil, feci, korkulacak bir durum değildir.
Öteki, iyi bir şeydir. Öteki olmasa, biz olmayız; öteki öyle olmasa biz böyle olmayız! Anlaması zor biliyorum, anlayacak bir avuç insan bile olsa, direneceğim.
Asıl dert ötekini kabul etmemek, saymamak, sevmemek; "Benim gibi ol seveyim, benim gibi düşün takdir edeyim, benim düşünceme katıl seni var edeyim..." Yok, arkadaş; böyle ilkel bir düşünce şekli olamaz. Ötekini kabul etmeden bir adım ileri gidemez 'bir takım' sözüm ona kültürel ve siyasal etkinliğe sahip entelektüel topluluk mensubu. 'Ötekileştirmeyin' diyen birini duyarsanız ya kaçın oradan, ya da nefesiniz yetiyorsa deyin ki, "Ötekinden korkma, öteki diye bir şey var, öteki seni var edendir."
Bu sözüm ona entelijansiya mensubunun en sevdiği kelimelerden biri de 'empati'dir. Ama sadece kelimeyi sever, empati yapmasını değil. Sakın ola onlara dil dökmeyin, anlayamayacaklardır; ama onlar anlamayacaklar diye siz ötekini kabul etmekten vazgeçmeyin.
Ötekini görün, bilin, tanıyın, birlikte yaşayın, anlamaya çalışın, en önemlisi de dinleyin. Olması gereken bu, bu ülkeyi var eden en büyük özellik bu; ötekileri kabul edip birlikte yaşayabilmek. Öteki yoktur diyenler, aslında bir tokat gibi yüzümüze vuruyorlar, "sen ötekisin ve seni artık istemiyoruz" hissiyatını.
Ötekini, kendinizden ayrı koymayın, ötekini kendiniz gibi bilin. Sizin farkınız bu olsun. Ve unutmayın küçük farklar en büyük değişimlere sebeptir. Tarih bunu defalarca göstermiştir, ötekine de berikine de. Ah bu konu bana, 'düşünce özgürlüğü yoktur' diyenlere de bir yazı yazılması gerektiğini hatırlattı, zira düşünce özgürlüğü vardır, elbette söylemediğin/paylaşmadığın sürece...
Anne, papaz nerede?
Günün ve haftanın konusu Milli Eğitim'deki değişiklikler, iki 'aydın kadın' konuşuyordu, en çok çocukların ilköğretimde alacakları din dersine karşı çıktıklarıyla alakalıydı sohbetleri... Şaşırmıyorum bu ülkeye ama şu kısa hikayeyi paylaşmak istedim: Geçtiğimiz yaz bir kır düğününe 5 yaşındaki kızıyla gitmiş bir arkadaş. Arkadaşın kızı bir süre sonra annesine sormuş, "Anneciğim papaz ne zaman gelecek?" Fazla uzatmaya gerek yok, yüzde 98'i Müslüman bir ülkede evlatlarını kendi tercihlerine göre yetiştiren bir grup insan korku içinde! "Ya çocuklarımız dua öğrenirse, Allah sevgisi, inancı, korkusu bilirse" diye mi? Yoksa sittin senedir dile getirilen "Şeriat gelecek ve hepimizi kesecekler" korkusuyla mı bilemiyorum. Bakıyorum, anlamaya çalışıyorum, üzülüyorum; en çok aydınların haline.
Ne yapıyorduk?
* Madam Coco'dan önce mesela? Ne yapıyor, nereden alışveriş yapıyor, nereden hediye alıyorduk? Annem Madam Coco'dan önce nasıl yaşıyordu acaba bilmiyorum; bütün yaz boyunca beni 126 defa eşe dosta hediye almak için mağazaya yolladı.
* Siyah tayt ve uzun çizme/binici çizmesi moda olmadan mesela ne giyiyorduk? Hatırlamak istemiyorum, siyah taytsız günüm geçmiyor. Geçen gün asansörde 5 kadındık ve hepimiz aynıydık, bir müzik gurubu kurmaya karar verdik.
* Çıtçıt saçtan önce hayat var mıydı?
* 'Kanka'dan önce ne vardı?
* Cep telefonu yokken nasıl buluşuyorduk, herkes sözünde durup randevulara geliyor muydu?