Yazla birlikte televizyoncular da tatile çıkıyorlar biliyorsunuz. Sabah programları, öğleden sonra programları, eğlence programları da ara verdiler, haber, sanat ve eğitici programlar zaten yoklar. Şu anda hangi kanalı açsanız, dizilerin tekrarları gösteriliyor. Hatta 10 yıl, 20 yıl öncesinin dizileri. Geçenlerde "Şaşıfelek Çıkmazı"na rastladım mesela. En sevdiğim dizilerdendir. En gerçekçi komedi dizilerimizden. Kadınlarla erkeklerin hayallerini, beklentilerini, toplumun ve ailelerin onlardan beklentilerini ve hayallerini en iyi anlatan. Ve kendimizle en güzel dalga geçebilen.
Yeni programlar da var tabii. Şarkı yarışmaları, yeni diziler. Onlardan biri "Sudan Çıkmış Balıklar". Tam bir yaz dizisi. Kaş'ta çekilmiş. Ömrü ne kadar olur, kışın da devam eder mi bilmiyorum ama bu dizide anlatılanlardan yola çıkarak genç kızların durumuna ve babalarıyla olan ilişkilerine bir göz atalım derim.
DUYGUSAL AMA SERT
Küçük bir kasaba, bir baba, anne ve iki genç kız. Kızların biri diğerine göre daha akıllı, uslu, söz dinleyen, diğeri tembel ve asi. Birçok dizide benzer aile yapısı vardır. Hemen aklıma gelen "Kapalıçarşı" mesela. "İki Yaka Bir İsmail" de böyleydi, "Yabancı Damat" da.
Ve babalar acayip serttir. Özünde sevecen, duygusal ama kızlarına ve karısına karşı çok sert davranırlar. Hayatın acılarını, yükünü, zorluğunu onlardan çıkarırlar. Yıllardır çalışmaktan, buna rağmen iki yakalarını bir araya getirememekten, ekonomik sıkıntıların giderek artmasından sanki çocuklar sorumluymuş gibi davranırlar. Öfkeleri kendilerinedir ama onlara yansıtırlar. Kızlarına dünyayı dar ederler. Ne sokağa çıkmalarına izin vardır, ne flört etmelerine, ne aşık olmalarına. Bir ön önce okullarını bitirip evlenmelerini istenir. Böylece sorumlulukları da üzerlerinden gider. Çünkü bu babaların en büyük korku/endişeleri çevredeki diğer erkeklerin kızları hakkında yorum yapacak olmasıdır.
ETRAF NE DER?
Bu erkekler ne biçim erkektir ki, kendileri her türlü "ahlaksızlığı" -kendilerinin ahlak anlayışına göre- yapar, başkalarının karıları kızlarıyla birlikte olurlar mesela, sonra da başkalarının kızlarının, karılarının namus bekçisi kesilirler. Bu konuda ne kadar hassas olduklarını bilmiyormuş gibi bu konuların üzerine yangına körükle gider gibi giderler. "Senin iyiliğin için" derler ama arkadaşının iyiliğini isteyen biri gibi davranmazlar.
Bu babalar her türlü haltı yerler, birilerine borç takar, kumar oynar, alkol içer, kaza yapar, yalan söyler vs. ama kızları bir "hata" yapsın -kendilerinin hata anlayışına göre- dünya başlarına yıkılır. Hele ki biri "kızını bir erkekle beraber gördük" demesin, akılları başarından gider. Bundan daha kötü bir durum olamaz gibi davranırlar. O kızların yaptığı bütün güzellikler, iyilikler, başarılar, fedakarlıklar, özveriler unutulur. Bir anda gözden çıkarırlar kızlarını.
Niye güvenmeyiz ki birbirimize? Niye babalar kızlarına güvenmez? Onları anlamaya çalışmaz? Onların da istekleri, duyguları olduğunu görmezden gelirler?