Bakmayın siz Aziz Kocaoğlu ve ekip arkadaşlarından gelen 'başarılıyız' açıklamalarına...
30 Mart yerel seçimlerinin CHP açısından en büyük hayal kırıklıklarından biridir İzmir.
Yüzde 60 oy ve 30 ilçenin tamamını alma hedefi bu konjonktürde dahi tutturulamadıysa, herkesin şapkayı önüne alıp düşünmesi gerekir.
En başta da Kocaoğlu'nun...
CHP'nin kaybettiği ilçelere bir bakın.
Aliağa ve Kınık'ta MYK'dan çıkan adayları istifa resti çekerek kim değiştirdi?
Menderes'te Ergun Özgün devam etseydi, sonuç böyle mi olurdu?
Torbalı, Kiraz, Kemalpaşa, Ödemiş ve Selçuk adaylarını tek başına kim belirledi?
Lafı fazla uzatmaya gerek yok...
Kaybedilen ilçelerin tamamının sorumluluğu Aziz Kocaoğlu'na aittir.
Milletvekilleri Birgül Ayman Güler, Mehmet Ali Susam, Aytun Çıray, Erdal Aksünger, Musa Çam, Rahmi Aşkın Türeli ve Güldal Mumcu'nun önerdiği isimleri çizen bizzat kendisidir.
Sonuç ortada.
17 Aralık süreci olmasaydı, cemaat kapı kapı dolaşıp CHP'ye oy istemeseydi İzmir'in siyasi haritası nasıl şekillenirdi acaba?
Bırakın yüzde 49.75'i, yüzde 39'u zor görürdü Kocaoğlu...
Bu oyların en az 3 puanının Binali Yıldırım'a gittiğini düşünün...
CHP kalesi kabul ettiği İzmir'i bile kaybedebilirdi...
Metropolde kazanılan ilçelerde de durum da aslında çok parlak değil.
Narlıdere, Balçova ve Urla'da CHP'nin oyları 2009'un gerisinde.
Sadece Seferihisar'da Tunç Soyer ve Bayraklı'da Hasan Karabağ oylarını artırmayı başardı.
Kocaoğlu mukayeseyi niyeyse 2011 genel seçimlerindeki oy oranlarına göre yapıyor.
Oysa bu bir yerel seçim ve karşılaştırma 2009'a göre yapılmalı.
CHP'nin 5 yıl önce yüzde 56 olan oyu 2014'te yüzde 49.75'e düştü.
AK Parti'yle aradaki oy farkı 2009'da 507 bindi.
5 yıl sonra iki parti arasındaki fark yerelde 355 bine indi.
Tamam Kocaoğlu siyaseten durumu kurtarmaya çalışıyor olabilir.
Ama bunu insanların zekası ile alay etmeden yapmasında fayda var.
Çünkü rakamlar yalan söylemez...