Okulun ismi veya bulunduğu şehir hiç önemli değil. İlçe merkezinde bir ortaöğretim kurumu. Sınıf, 6'ncı sınıf... Sınıf öğretmeni öğle arasında velileri toplamış, kelimeleri mümkün olduğunca özenli seçerek, kimseyi incitmeden önemli bir sorunu çözmeye çalışıyor. Sorun şu: BU SINIFTA DERS İŞLENEMİYOR!!!
Sınıfın derslerine giren bütün branş öğretmenlerinin şikayeti aynı: 5 dakikada bir, çocukları sessiz olmaları konusunda uyarmak zorunda kalıyorlar. Söz almak için izin istemek, öğretmen konuyu anlatırken sessizce ve dikkatlice dinlemek, ders sırasında yanındaki arkadaşla konuşmamak (sohbete dalmamak) gerektiği gibi kurallar TEKRAR, TEKRAR ve TEKRAR hatırlatılmak zorunda burada.
Bilgi, emek, sabır, 40 dakikaya neyi ne kadar sığdırabilirsen artık!
Manzaranın 'öğretmenin akıl sağlığını zorlayan' kısmını ayrı bir yere koyarak, sormak gerekiyor: Bu çocuklar altıncı, yedinci, sekizinci sınıfa kadar bu en basit davranış kurallarını niye öğrenmedi?
PANDEMİ DE BİR NEDEN
Öte yandan mesele bir yönüyle de, sadece bu çocuklara özel. Hepsi pandemi dönemi çocuğu. Birinci ve dördüncü sınıf arası kocaman bir boşluk. "İlkokulu dışarıdan bitirdiler" desek yeri... Akademik eksiklikleri bir yana, bu davranışların hepsinin okulda yaşayarak öğrenildiği hesaba katıldığında, davranışlarındaki bu "az gelişmişlik" hali kısmen anlaşılır hale geliyor.
ÖĞRETMEN NE YAPSIN!
Ama bize çözüm lazım. Çözümün önündeki en büyük engellerden biri maalesef, "E canım öğretmen de susturmayı bilsin bir zahmet" kolaycılığına kaçan veliler...
Senin ebeveyni sıfatıyla elinden telefonunu tabletini alarak, harçlığını kısarak, bağırıp çağırarak yapamadığını öğretmen yapacak, öyle mi?
Mümkün değil. Olmuyor da zaten. Dinleme kültürü önce ailede ediniliyor çünkü.
Kurallara uyma alışkanlığı da kendine ve karşındakine saygı da öyle... 'Sende var, bende yoksa' yine olmuyor üstelik. Düzen bozuluyor, uyum kurulamıyor, gelişme, ilerleme sağlanamıyor... Herkes tek tek "iyi" olmayınca bütünün iyiliği bir yerinden bozuluyor her seferinde. Birinin özenle yetiştirdiği çocuk dersi dinleyip anlamaya çalışırken, öteki gelip ortamı sabote ediveriyor.
BAŞKASININ 'İYİ'SİOL
Hep şunu duyarız: "Biz çok iyi yetiştiriyoruz ama ezilmesin şimdi bu çocuk!" Oysa sen iyi yetiştirdiğin için zarar görmüyor çocuğun.
Mesela herkesin iyi olmaması. Bu da öyle çok kolay bir şey değil. Elden gelen en fazla, olabildiğinin en iyisi olmaya çalışmak. Varsa kusurlarını düzeltmek. Gerisi "Allah iyilerle karşılaştırsın" duasına kalıyor. Bir de, bu cümledeki "iyi" tanımlamasına kendimizin ne kadar uyduğunu düşünüp tartmaya...
Biri kulisten haber versin!
Geçtiğimiz hafta İzmir'de 11. sınıf öğrencisi iki gencin ders sırasında öğretmenin tüm uyarılarına rağmen dans edip görüntüleri sosyal medyada paylaşması bayağı bir gündem oldu. Büyük saygısızlık elbette. Belli ki bir yaptırımı da olacak. Öte yandan insan düşünmeden edemiyor:
■ Bu neyin ispat çabası?
■ Bu isyan neye ve kime?
■ Kime neyi anlatmaya çalışıyorlar?
Psikiyatri Uzmanı Dr. Hüsnü Uçar ağabeyimin, çok sevdiğim bir sözünü hatırlattı bana bu olay: Sahnede olan belli. (Burada sahne, gençlerin çektiği video) Peki kuliste neler oluyor? Dr.
Hüsnü Uçar, bu tür sorunların çözümünün her zaman kulisi doğru anlayıp yorumlamaktan geçtiğini söylüyor. İşin çözümü elbette uzmanlarda. Özellikle ergenlikle beraber artan sorunlar büyümeden yardım almak oldukça önemli.
Yine de hemen her sorunun çözümü için oldukça etkili, üstelik yan etkisi de olmayan doğal bir ilaç önerebilirim size: Sevgi. Sonuç alamazsanız, dozu artırmaktan da çekinmeyin lütfen!