Balzac demiş ki: "Bir kadın, sevdiği adamın bir başka kadın tarafından mutlu edildiğini görmektense onu can çekişirken görmeyi tercih eder." Bu sözü instagram sayfasında paylaşıp "Sizce doğru mu?" diye sordum. Anket için doğru bir mecraydı çünkü takipçilerimin yüzde doksanı kadınlardan oluşuyor. Deneyim, doğru diyenlerin ezici üstünlüğü ile sonuçlandı. Yüzde seksenin üzerinde kadın buna doğru dedi. Sonra da bana fikrimi sormuşlar. Sizce?
Söyleyeyim.
Doğu toplumları duygusaldır, daha dürtüsel davranmaya meyillidir. Daha açıkça söyleyeyim, özellikle içinde bulunduğumuz Ortadoğu toplumları biraz arabesktir. Acı, bir yanıyla haz vericidir.
Bu yüzden acıya tepki de yüksek ve acı verici olur. Dolayısıyla ben de bu sonucu bekliyordum ama bu kadar yüksek bir oran beklemiyordum.
'SEVME' EYLEMİ
Biz sevmeyi biraz karıştırıyoruz. Sevme eylemi aslında kendimizde başlayıp bizi aşması gereken bir eylemdir. Yani sevme eyleminin alıştırma sahası kendi bedenimizdir.
Gerçek sevme işi kendi beden sınırlarımızdan çıkınca başlar. Kendini yeterince sevmeyi başaramamış biri, bir başkasını da hakkıyla sevemez. Sevdiğini zanneder. Kendiyle barışamamış, mutlu olamamış biri, kendini sevmek için bir ikincinin desteğine muhtaçtır. Dolayısıyla burada sevdiğimiz kişi zannettiğimiz insan, sayesinde ancak kendimizi bütün hissettiğimiz duygusal koltuk değneğimizdir.
Burası çok önemli. Biri olmadan ayakta duramıyorsak onun gidişini de kaldırmamız mümkün değildir. Burada egomuz öylesine hasar görür ki bir anlamda desteksiz kalıp yere yığılırız.
Egomuz ölüyormuş gibi acı çeker. Eh, biz ölüyorsak o da ölsün, değil mi? Bu yıkıcı duygunun sonuçları, bir zamanlar sevdiğimiz kişinin de felaketini istemeye kadar gider. Bu duyguyu anlamak gayet mümkün. Ama katılmamız ve hak vermemiz gerekmiyor. Kendine yeten, kendini seven biri de ilişkisi bitince üzülür ama yıkılmaz. Hala bütündür çünkü, bir koltuk değneği arayışında değildir. O ilişkide değnek değil ayna aramıştır. Ayna seni yansıtmayı bıraktığında aynadan ayrılmalısın.
Bensiz de olsa mutlu olsun diyebilen gerçekten seven kişidir. Ben yoksam canı cehenneme diyen, bir başkasını değil, başından beri kendini sevmiştir.
BÜTÜN OLABİLMEK
Sorduğumuz soruda elbette sevdiğimiz kişinin bizi kandırmadığını, bize bile isteye üzüntü vermeye çalışmadığını varsayıyorum. O zaman neden onun can çekiştiğini görmek isteyeyim? Esprisi bile tehlikeli. Çünkü bu davranışı haklı bulduğunuz anda yine kendisini ancak bir başkası aracılığıyla sevebilen ve bu yüzden terk edildiğinde kadınının canını alan ilkel erkeğin durumuna düşmüyor muyuz? Sevgisi kendini aşıp bir başkasına gidebilmiş olan kişi, eskiden sevdiğinin kendisi olmadan da mutlu olabilmesine bilgelikle izin verebilen kişidir. Bu kişi artık bütün olmuştur. Ver ister inanın ister inanmayın, yaşam da ödülünü yakında verecektir. Bütün olan kişi, yine bütün olan yeni bir aşığı kendine çekecektir.