Toplumsal cinsiyet rolleri taa avcı toplayıcı dönemde doğal olarak belirlenip bilinç altımıza yüklenerek bugünlere dek geldi. Bugün aynı şartlar mevcut değildir. Dolayısıyla bu rollerin aynı şekilde kalması bir zorunluluk değil ancak bir tercih (üstelik karşılıklı uzlaşılacak bir tercih) olabilir. Bugünlerde kadınlar da bu rolleri reddediyor. "Ev işi kadına ait değildir. Biz de çalışıyoruz. Dolayısıyla hayat müşterektir" diyorlar. Eyvallah!
Onların bu hareketini desteklerim ama şartlı olarak. Bu takdirde artık evi geçindirme sorumluluğu da tek başına erkeğin sırtına yüklenemez. Müşterek olan şey her anlamada müşterek olur. Bu takdirde tüm sorumluluklar eşit oranda paylaşılır. Aksi eşitlik değil, ayrıcalık talebidir.
HADDİNİ BİLMEK
■ Şiddete karşıyız ama...Ben bir hadsizi döveceğime had bilen biri beni dövsün.
Haddini (sınırını) bilen en azından bayıltana kadar dövmez. Bu kadarı buna yeter, deyip durur. Had bilmeyen kişi, sen onu döverken bile "Elinden gelen bu mu? Tüm gücün bu mu? Vur ulan!" diye karşıdakini kışkırtır.
Sonuç, her iki taraf için de felakettir.
■ Yazılarımda hiciv sanatını (ironi) bolca kullanırım. Aslında hiciv, ülkemiz edebiyatında hayli eskidir. Ancak ne yazık ki günümüzde artık çok anlaşılabilir değil.
İroni yapıp da sağına soluna ironidir diye yazmazsanız gerçek sanılabilir. Kendinizi bir anda söndürmeye çalıştığınız bir yangına odun taşırken bulabilirsiniz. Aman dikkat!
BİR MASKELİ BALO
■ Hayatınıza bir bakın! Bütün güzel şeyler korkunç maskeler takarken bütün tehlikeli şeyler de güzel kılıklarda karşımıza çıkar. Neyin şer, neyin hayır olduğunu kestirebilmek zordur bu maskeli baloda...
■ Bir türlü affedemeyenlere... Sonlu hatalara sonsuz cezalar verilemez. Cehennemde bile sonsuza dek yanmak pek mümkün değilken, sen cehennemden daha mı sıcaksın?
■ Ben pek çok kişiyi anlayabiliyorum.
Ancak birini anlamak onun bu davranışı yapma motivasyonu hakkında bilgi sahibi olmak demek. Birini anlamak, onaylamam anlamına gelmiyor. Affettiğim birinin yaptıklarını unuttuğum anlamına gelmediği gibi.
DÜMEN DEĞİL PUSULA
■ Ebeveynler, yaşam denen gemide çocuklarına dümen olmaya çalışma yanlışına düşüyor. Oysa bu, onun özgün yolculuğu. Size düşen onun macerasına saygı duymak. Ona dümen değil, yolunu kaybettiğinde pusula olabilmek.
■ Duygularıyla cesurca yüzleşmeyen ve ağlayamayan insanın göz yaşları içine akar. Uzun süre gözyaşı içine akan insan da çürümüş bir meyve gibi acılaşır.
■ Büyük travmalar hayatı karartır.
Bununla birlikte, küçük çaplı travmalar organizmada büyüme yaratır.
■ Duygularının tadına varmana vesile olan insana teşekkür et ve gerekirse onu özgür bırak. Yemeği yedin diye aşçı senin olmak zorunda değil.