Altay kazanmak zorundaydı.
Sadece 5 maçlık kazanamama serisini bozmak için değil önündeki fikstürü ve zorluk derecelerini de hesap ederek bunu yapmak zorundaydı.
Çünkü bu hafta Başakşehir ile deplasmanda oynayacak. Sonra yine İstanbul'da G.Saray ile. Üstüne ligin flaş ekibi Hatay ile İzmir'de. Yani bu fena seyirde dün alınabilecek bir galibiyet hem takımı kendine getirecekti, hem de sıkıntılı program öncesi moral olacaktı. Fakat öyle bir Altay izledik ki aman aman... Temposu hiç düşmeyen bir korku filmi gibiydi adeta. Adana Demirspor attığının çok fazlasını kaçırdı.
Bunu yazmaktan sıkıldım ama bu defansla olumlu bir tablodan bahsetmek o kadar güç ki. Neredeyse defansın arkasına atılan her top, kullanılan her köşe atışı, Yunus'un hazırladığı her atak tehlike yarattı. Sanırım tribündeki Altay taraftarları bu anları gözlerini kısarak, "Eyvah eyvah" diyerek izledi.
HÜCUM DA YOK ARTIK
Ara ara toparlanıp saldırmaya uğraşsalar da ya son vuruş eksikliğinden (Ki öyle böyle değil. Bazen dağlara taşlara giden şutlar vardı) ya da hatalı paslarla pozisyonları alt üst ettiler. Hatalı pas demişken, özellikle ilk yarıda top kaybında zirve yaptılar.
Tribünler tam kapasiteye geçmişken gözümüze çarpan boşlukların son haftalarda sahada eksilen hoşluklarla yakından alakası olduğu ortada. Bir süre önce "En azından hücum hattı iyi" diye avunurken, şimdi maalesef onu bile söyleyemiyoruz.
"Yani futbol bu, elbette kazanmak kadar kaybetmek de var" faslını geçtik artık. Son 6 karşılaşmadan yalnızca 1 puan alıyorsan eğer, durum vahim hatta vahim ötesi demektir.
Başta da dediğim gibi üstelik öyle bir fikstür bekliyor ki bu kara tablo daha da işinden çıkılmaz bir hale gelebilir.