Kim Phuc ile başladı her şey...

Belki de insanlığın hafızasındaki ilk yara, 1972 yılında açıldı...
Bir fotoğraf, bir objektiften çıkıp bütün dünyaya yayıldı...
Bir kız çocuğunun fotoğrafı...
Onun adı Kim Phuc...

Vietnamca "Altın Mutluluk" demekti...
Ama, bütün dünyanın gözünü Vietnam Savaşı'na çeviren kız çocuğu, o an hiç mutlu değildi...
Kim Phuc, acılar içinde kıvranıyordu...
Vietnam Hava Kuvvetleri tarafından atılan napalm bombasıyla köyü bombalanmıştı...
Bombardıman sonrası kaçarken iki kardeşi yanarak ölmüştü...
Vücudu, yanık içindeydi...
Dünyanın hafızasında "Savaşın Çocukları" fotoğrafını belki de ilk o kazımıştı...

***
Ve sonra geçen yıllar içinde, herhangi bir ülkede yaşanan her acının sembol fotoğrafı, hep bir çocuk oldu...
Vietnam Savaşı'nın dumanından çıkıp, yakın geçmişi düşünelim...
Halepçe'de kundağında ölen bebek...
Suriye'deki hain kimyasal saldırıda can veren minik bedenler...
Ambulansa kan revan içinde bindirilirken, ne olduğunu anlamaya çalışan küçük Ümran...
Kahrolası bir savaştan kaçan ailesiyle birlikte, Türkiye'den Yunan adalarına geçmeye çalışırken can veren ve sanki uyuyormuş gibi sahilde uzanan Suriyeli mülteci Aylan bebek...
Vicdansız katillerin, kurbanlarıydı onlar...
Savaşın acı gerçeğini, insanlığın yüzüne tokat gibi çarpan masum semboller...

***
Şimdi de Filistinli çocuklar, acı bir sembole dönüşüyor...
Açıklanan son rakamlar ürkütücü...
İsrail'in, Gazze sınırında ABD'nin Kudüs'te büyükelçilik açmasını protesto etmek ve Nekbe'nin (Büyük Felaket) 70. yılını anmak isteyen göstericilere açtığı ateşte en az 3 bin Filistinli yaralandı...
54'ü bitkisel hayatta...
Yaralananlardan bin 359'u gerçek mermiyle vuruldu...
79'u kadın, 255'i ise çocuk...
255 çocuk, ya ölecek ya da bir savaşın acısını ömür boyu hissedecek...
Onlar da birer sembol olacak...

***
Yaşadığı acının ardından hayatta kalan ve kendini dünya barışına adayan Vietnamlı Kim Phuc, Aralık 2016'ta yaptığı açıklamada, Ortadoğu'daki savaşa dikkat çekerek, kalbinin hala çok kırık olduğunu söylemişti...
Kim, "Bugün hala aynı durumda olan çocukları gördüğüm zaman yine çok üzülüyor, kırılıyorum. Savaş olmamasını, daha yüksek sesle söylememiz gerekiyor" demişti...

***
Savaşlarda, çocukların sadece kalbi kırılmıyor...
Hayatlarını kaybediyorlar...
Bazen bir bomba...
Bazen kimyasal bir saldırı...
Bazen bir silahla...
Kim Phuc haklı...
Savaş olmamasını daha yüksek sesle söylememiz gerekiyor...
Bütün dünya haykırıp, İsrail'in soykırımını engellemeli...
Rengarenk dünyalarında sokaklarda oynamaları gerekirken, silahlarla can veren çocuklar varken, o ülkelerin başına geçip ahkam kesen koca koca adamlar "üç maymunu oynamayı" bırakmalı...
Çünkü onlar, gözlerini, kulaklarını, ağızlarını kapatırken bütün dünya İsrail'in zulmünü;
Görüyor...
Duyuyor...
Konuşuyor...
Ve yıllar geçse de yapılanları unutmuyor...