Önce, Hırvatistan karşılaşmasıyla girmeliyim lafa... Başlangıçta, fazla heyecanlıydık! Ozan'ın kafa şutunda, kıpraşıverdi yüreklerimiz... Zaman ilerledikçe, büzüştükçe büzüştük!
Topal'ın geride konuşlanmasından dolayı orta alan zaafımız, belirgin bir biçimde gözlerimizi çıkarırken, medar-ı iftiharımız olarak gurur duyduğumuz iki bekimiz Gökhan ile Caner, arkalarına adam kaçırma konusunda neredeyse birbirleriyle yarıştılar. Yani deyim yerindeyse, 'folluk' oldular, 'folluk'(!) Haa!
Akşamın bi vakti o 'kale!' direklerine, o muhteşem yardımlarından ötürü ne kadar teşekkür etsek azdı, az(!) Kaptan Arda'nın maestroluğunda gerçekleştirdiğimiz böylesi 'kötü!' oyunun ardından önceki gün mikrofonlara 'özeleştiri' veren Fatih Hoca ve kaptanımızda baktım diller pabuç olmuş, pabuç(!) Arka arkaya toplantıyı terk etmelerini şahsım, bir 'saygısızlık' olarak nitelendirirken, 'taktik motivasyon' diyen iyi niyetli azınlıklarda çıktı içimizden!
Bu ara İspanya karşılaşmasının düdüğü ötmüş ilk onbeş geçilirken, kendi ceza alanımıza 'çadır!' kuran millilerimizin biçare hallerini görünce, dedim ki;
'Doktor rapor vermeyecek(!)' Ki İspanyollar'ın, bizden üç kat daha fazla topa sahip olma oranlarıyla eveleyip gevelediklerini zannederken, Morata'nın iki ve Nolito'nun enfes gollerine tanık oluyorduk, millilerimizle birlikte(!) Üzüldük ne kelime, perperişan ruh halimizle, burnumuzun direği sızım sızım sızlıyor! Kendileri profesyonel olmasına karşın, karşısında 'subjektif' düşmanlar yaratarak sık sık 'asabi' çıkışlar yapan, zaman zaman gazetecileri azarlayan, çok saygı duyduğum Fatih Hoca bilmelidir ki görev yaptığı, babasının takımı değildir(!) Televizyonları başında zıplayan, tribünlerde hop oturup hop kalkan milyonlarındır ve hepimizin ortak paydasıdır Ay-Yıldız...
Yine de dileriz, ufak olan o şansımız devam eder... Dileriz, bitmez...